Sawatdi kha allemaal,
De vijf dagen meditatie retraite die ik achter de rug heb was een van mijn grote wensen. En deze wens is uitgekomen! Ik heb niet over een lamp gewreven, geen geest die bereid was mijn wensen uit te laten komen en er is geen vallende ster aan te pas gekomen. Een kwestie van doen, als je maar wil!
De dag nadat ik daarvan terug ben is het tijd voor het waarmaken van nog een van mijn grote wensen, namelijk naar een olifantenopvang. In het bijzonder het Elephant Nature Park in Chiang Mai, Noord-Thailand. Een aantal jaar geleden leende ik van een reisvriendinnetje het boek “Thaise olifanten van de straat” waarin geschreven wordt over de behandeling van olifanten in Thailand. En dat is niet best. Sinds ik dat boek heb gelezen wil ik naar het Elephant Nature Park omdat er wordt verteld hoe het ook kan. De oprichtster van het park, Lek, redt olifanten van deze verschrikkelijke situaties én vangt ze op.
Nadat ik ben opgepikt bij mijn hostel krijgen we in het busje onderweg een documentaire te zien over deze kolossale beesten en hun wel en wee in Thailand. Olifanten worden op jonge leeftijd ‘gebroken’, wat inhoudt dat ze vastgebonden en gemarteld worden tot ze hun zogenaamde ziel verliezen en alles doen wat hun mahout (olifantenverzorger) van hen vraagt. De beelden hierbij zijn echt verschrikkelijk en ik zit met tranen in mijn ogen en open mond te kijken. Olifanten worden onder andere gebruikt voor shows, het circus, het toerisme en loggen (het versjouwen van grote boomstammen). En dat is niet zoals het hoort. Olifanten hebben een zwakke rug en horen dus geen zware stoel te dragen met minimaal twee toeristen, laat staan een hele dag lang vrijwel zonder pauzes. De mahouts houden de bakbeesten vaak in bedwang met stokken met punten en dat is voor niemand leuk…
Een goede ontwikkeling in ons kikkerlandje is dat het bij onze reisbureaus verboden is om een reis te boeken waarbij het rijden op olifanten aangeboden wordt. Nederland is zo gek nog niet.
Het park ligt in een prachtige omgeving.
Na aankomst beginnen we met het voeden van een kudde olifanten. Het terrein van het park bestaat uit 25.000 hectare land met maar liefst 70 olifanten. Ze leven in kleine groepjes en worden ‘begeleid’ door een vriendelijke mahout, zonder stok!
Na het voeden gaan we lunchen, vegetarisch en heerlijk, en dan is het tijd voor een ronde over het park met onze gids. Onze groep bestaat uit een Engels gezin, een stel met twee zoontjes, die tien maanden aan het rondreizen zijn, hun twee oma’s die hen op dit moment opzoeken en een vrouw uit HongKong. Een hele gezellige mix van mensen en het klikt goed met elkaar.
Tijdens de ronde over het terrein ontmoeten we een aantal olifanten en dan opeens sta ik oog in oog met, in mijn opinie, een van de meest fascinerende beesten ter wereld.
Ze zijn zo ontzettend groot maar bewegen zo doordacht en rustig.
We krijgen namen en achtergrondinformatie te horen van de betreffende olifanten.
Het zijn de meest uiteenlopende trieste verhalen en dat maakt dat ik nog meer voel bij het zien van de mooie dieren.
Lopend door het park zie ik dat de olifanten geïnstrueerd worden om van de ene naar de andere plek te lopen en de groepjes toeristen lopen door het park heen. Op deze manier komen alle toeristen zo’n beetje alle olifanten tegen. Het voelt gek, want ze zijn gered maar moeten nu alsnog toeristen vermaken. Ik laat het even bezinken en op me inwerken.
Na de vegetarische en heerlijke lunch is het tijd om de olifanten een wasbeurt te geven. Helaas zijn we net te laat en is de olifant die wij mochten wassen er klaar mee.
Maar geen paniek, want ik heb morgen nog een dag. We checken in en krijgen de sleutels van onze kamers. Serieus, de meest luxe kamer sinds twee maanden tijd. Een groot tweepersoonsbed en een badkamer met een stortdouche. Ik word even gek en maak een klein vreugdedansje. Ik heb zelfs een balkonnetje met uitzicht op een van de olifantenverblijven!
De rest van de dag is er ruimte om te eten en rond te wandelen. Uiteraard niet zonder gids richting de olifanten maar er is genoeg ruimte om verderop rond te lopen. Het diner is weer heerlijk en de avond breng ik door met onze groep.
We laten heel decadent onze voeten masseren door lokale vrouwtjes die het hele bedrag voor zichzelf mogen houden in plaats van een deel af te moeten dragen aan het bedrijf waarvoor ze werken. Goed excuus om de boel te steunen natuurlijk! We doen wat biertjes en dan is het tijd om naar bed te gaan want morgen is het weer vroeg dag.
Na een goed en stevig ontbijt gaan we er op uit met een andere gids dan gister. We gaan een twee uur durende wandeling over het park maken.
Opnieuw gaan we langs alle olifanten maar nu met een rustiger tempo en omdat alle toeristen die een dagtrip maken er nog niet zijn voelt alles een stuk serener aan.
Onze gids, Apple, weet duidelijk waar ze het over heeft. Ze vertelt dat ze is opgegroeid met olifanten omdat haar vader een mahout is. Helaas kan ze zelf geen mahout zijn omdat de traditie niet toelaat dat vrouwen dit beroep aannemen. Ze is erg begaan met de dieren en geeft ons veel achtergrondinformatie over de olifant en hun persoonlijke verhalen.
Zo is er het verhaal van Lucky. Vanaf vierjarige leeftijd is ze de ster van een circus waar ze elke dag weer trucs moet laten zien. Op een gegeven moment krijgt ze een ooginfectie en door gebrek aan verzorging, de felle lichten van het circus en de flitsen van de camera’s van de overenthousiaste mensen wordt Lucky blind. Ze wordt uit het circus gehaald maar wordt toch nog ingezet voor ritjes met toeristen. Als dit ook niet meer gaat wordt er geprobeerd om Lucky te dekken. Door de overmatige pogingen loopt ze problemen op aan haar baarmoeder wat nog duidelijk zichtbaar is. Uiteindelijk besluit de eigenaar haar te verkopen aan het Elephant Nature Park.
Wat wordt uitgelegd is dat de eigenaars niet altijd slecht zijn. In dit specifieke verhaal was er zelfs sprake van mensen die op hun manier erg van Lucky hielden. Mensen weten soms niet beter en is de uitkomst van hun liefde helaas niet ten gunste van het dier.
Tijdens de wandeling wordt ook duidelijk zichtbaar hoe dit park verschilt van andere parken. In de omgeving van Chiang Mai zijn talloze olifantenparken gevestigd waaronder ook parken met eigenaren die nog niet snappen dat het ook anders kan. We zien onderweg een groepje olifanten naar het water lopen met hun mahouts. Apple vertelt ons dat dit olifanten zijn van het buurpark. Het is bizar om te zien hoe de hele energie anders is. We zien letterlijk dat de mahouts de olifanten in bedwang houden met hun puntige stokken en je hoort ze duidelijk schreeuwen. We zijn allemaal even geraakt en beseffen dat er nog een lange weg te gaan is.
Het park is gevuld met olifanten met een verhaal en daar is veel oog voor. Ze staan onder streng toezicht van de dierenartsen want de verwondingen hebben soms maanden of zelfs jaren van verzorging nodig. Als het kan worden de dieren terug gebracht naar de wilde jungle maar de meesten zullen hun leven lang in een opvang zoals deze blijven wonen.
De achtergronden zijn uiteenlopend. Olifanten met verwondingen aan hun poten vanwege ontplofte landmijnen terwijl ze grote balken verslepen. Olifanten met een gebroken heup omdat ze werden gepusht om te sjouwen tot ze er letterlijk bij neer vielen. Olifanten met versleten ruggen vanwege het dag in dag uit rondsjouwen van toeristen in een loodzware stoel. Blinde olifanten, zichtbare littekens en misvormde ledematen omdat ze niet goed verzorgd zijn na bijvoorbeeld een breuk. Maar..! Al deze olifanten hebben één ding gemeen, het is goed met ze afgelopen.
Na de wederom heerlijke lunch hebben we even vrije tijd. Het Elephant Nature Park vangt ondertussen meer dieren op, zoals katten, een hoop waterbuffels (gered van de slacht), wat paarden en honden, heel veel honden.
Na de overstroming in 2011 zijn een hoop honden gedegradeerd tot zwerfhond. Ondertussen vangt het park zo’n 460 honden op en dat zijn er natuurlijk veel te veel. Een hoop honden worden naar Canada en de VS verhuisd om daar geadopteerd te worden en adoptie is een van de dingen die gestimuleerd worden. De meeste honden zitten in kennels maar er lopen er ook een hoop rond op het park.
Er wordt gevraagd of we bereid zijn een paar honden uit te laten en dat doen we.
We krijgen ieder onze eigen hond voor 20 minuutjes met wat persoonlijke instructies, zo mag ‘mijn’ hond Noi niet te dicht bij andere honden komen. Het is echt een beetje surrealistisch en hilarisch want terwijl we de honden uitlaten op een veld staan 20 meter verderop drie olifanten op hun gemak te eten, heerlijk in de vrije natuur.
’s Middags krijgen we alsnog de kans om een olifant een bad te geven in de vorm van emmertjes water over haar heen gooien. Ze is kolossaal en geniet zichtbaar van de koelte, niet zo gek want het is nog steeds over de 40 graden. Dus ook wij genieten van het koele water en het mooie dier.
We maken rijstballen voor een van de oudere dames van het park en mogen die geven aan haar. Het is indrukwekkend om te zien hoe ze haar tijd neemt en op haar gemakje de rijst verorberd.
Dan zit de ervaring erop. Ik kom nog even terug op het gevoel dat de olifanten alsnog kunstjes moeten vertonen. Na twee dagen in het park doorgebracht te hebben trek ik de conclusie dat de olifanten het hier goed hebben, echt goed. Het zijn stuk voor stuk beesten met een verhaal en de gidsen en verzorgers zijn hier goed van op de hoogte. Dat bewijst voor mij enorme betrokkenheid en toewijding. De olifanten zijn gered uit gevangenschap en op een paar van hen na, zullen ze altijd in gevangenschap moeten blijven lezen omdat ze in het wild niet meer kunnen overleven vanwege hun mentale en geestelijke littekens. Het Elephant Nature Park geeft de olifanten nu een goed leven en ze worden op een speelse manier ingezet ten behoeve van de behandeling van hun eigen soort.
Zo heb ik de afgelopen twee dagen veel geleerd over de Aziatische olifant, ik heb er een aantal mogen knuffelen en ik heb mogen zien wat het park voor werk doet. En dat is goed werk. Wat ben ik trots dat ik ook deze droom heb laten uitkomen. Het is onwerkelijk en door alle specifieke ervaringen gaan de emoties alle kanten op. Maar ik beweeg gewoon lekker mee…
Na een week van indrukken neem ik een dagje tussendoor rust. Ik blijf lekker bij het fijne hostel waar ik nu al anderhalve week steeds weer terug kom na al m’n uitstapjes. ’s Middags zie ik het Nederlandse stel, Auke en Lars, weer nadat ik afscheid van hen heb genomen in de tempel tijdens de meditatie retraite. Ik boek het een en ander voor de komende dagen en na deze fijne rustige dag word ik de volgende dag opgehaald voor een tweedaagse hike door de jungle.
Grappig want we zijn in totaal maar met z’n drieën en we zijn alledrie Nederlands. Het klikt meteen met Kiek en Maike en we vinden het wel lekker met zo’n klein clubje. We hebben een leuke, jonge, gezellige gids dus we zien het zitten!
Vol enthousiasme starten we de hike na een lekkere lunch. Na een klein uurtje heb ik de zin “what was I thinking?” al een stuk of dertig keer door m’n hoofd horen gaan. Serieus, het is zo’n 43 graden… Omdat het zo heet is, is alles droog en dor waardoor we goed zicht hebben maar waardoor we ook echt midden in de zon lopen. Er was een moment dat ik mezelf afvroeg waarom ik dit is vredesnaam wil. De grap is dat ik hier vrijwillig loop maar het is echt afzien. Wat wil ik hiermee bereiken?
De gids vertelt ons dat er vier seizoenen zijn in Thailand: hot season, hotter season, hottest season en fucking hot season! En u mag raden in welke van de vier wij hebben bedacht te gaan hiken. Dus met lichte hartkloppingen en het zweet echt overal zetten we rustig aan door en dan wordt het gelukkig na een paar uur beter te doen. We komen hoger en door meer begroeiing is er meer beschutting.
We maken een tussenstop bij de Bat Cave. De meiden gaan met de gids naar binnen maar ik haak even af. Dromen genoeg maar de wens om batman in levende lijve te zien zit daar niet bij. Na nog een paar uur hiken komen we aan bij het kamp waar we overnachten. De hike was pittig, vooral vanwege de hitte, maar wat is het dan toch een gaaf gevoel om aan te komen bij de eindbestemming! Ik denk even terug aan het moment dat ik me afvroeg wat ik hier doe en nu snap ik het. Het gevoel van overwinning is bijna euforisch en geeft een stoot zelfvertrouwen. Als je maar wil…
We zijn trots en hebben zelfs nog energie om een half uur te lopen naar een waterval. Daar koelen we even de voetjes en helaas, mijn blaren. Na een douche krijgen we een diner voorgeschoteld, gemaakt door Chai, waar we hongerig op aanvallen.
De avond brengen we door bij het kampvuur onder de sterren.
We luisteren wat muziek en kletsen wat en dan is het tijd om te slapen na een hele lange dag. Stop drie meiden in één groot bed en dan ben je zo nog een uur vol kletspraat verder wanneer we besluiten dat het echt, echt tijd is om te gaan slapen.
Na een rustig ontbijtje gaan we er weer op uit. Deze dag lopen we voor de lunch zo’n drie uur en bezoeken we tussendoor nog een keer een waterval. De wandeling is een stuk beter te doen dan gister. Het is redelijk beschut en het zijn best avontuurlijke stukken die we bewandelen. Dit was de fysieke uitdaging waar ik naar op zoek was. Zwaar, een beetje spannend maar wel kicke!
Na de lunch neem ik afscheid van de meiden want zij hebben ’s middags een ander programma dan ik. We gaan elkaar gelukkig nog zien in Pai, de volgende bestemming. Ik blijf met de gids over en wij hebben nog een wandeling van zo’n drie uur lang voor de boeg. Het is een leuke wandeling waarbij ik aan het einde wel helemaal kapot ben! De gids is gezellig maar iets te gecharmeerd van me dus na twee zogenaamde huwelijksaanzoeken en een bloem verzoek ik wat afstand en houdt hij het bij gezellig kletsen.
We komen langs een paar bergdorpjes met mensen in traditionele kledij en we lopen door droge rijstvelden. Ondanks de droogte is het mooi, bergen geven me altijd op een bepaalde manier zuurstof en lucht.
’s Avonds val ik na twee zware maar succesvolle dagen in slaap om de volgende ochtend op tijd te worden opgehaald voor een rit naar Pai. Dat is weer een ervaring op zich en bewaar ik voor de volgende keer.
Dit keer was het een blog met uitgekomen dromen en verhalen over doorzetten. Lek zet door in haar droom olifanten een beter bestaan te geven, ik laat reisdromen uitkomen en soms kan een kleine overwinning zoals een hike een grotere impact hebben dan je had voorzien. Alles is mogelijk, als je maar wil…
Liefs, Nienke