Hola allemaal!
Na ons avontuur naar de Machu Picchu komen we even een dagje bij in Cuzco. Deze leuke stad in de bergen leent zich goed voor rond dwalen en we hadden nog wat plekjes op ons lijstje die we wilden zien. We zijn niet zo lekker vanwege de hoogte op 3400 meter dus we doen het rustig aan. We belanden met de lunch in een echt lokaal Peruviaans tentje waar we heerlijk (en goedkoop) eten.
Nadat we de Corricancha, een inca tempel waar de Spanjaarden overheen hebben gebouwd toen zij Peru overnamen, hebben bezichtigd aan de buitenkant besluiten we de binnenkant over te slaan en rond te lopen. We lopen bij toeval een gratis Quechua museum binnen waar we helemaal van onder de indruk zijn. Het kost niks en ziet er zo keurig en mooi uit. Wat kan je toch leuke dingen tegen komen als je je laat verrassen door wat er op je pad komt!
We lopen nog een rondje over de San Pedro Market waar we al eerder overheen zijn gegaan maar die toen al sloot. We kijken op van de afgehakte koeienkoppen die klaar lijken te liggen voor verkoop maar verder is het een lust voor de zintuigen! Vooral Bram kijkt zijn ogen uit, alle kleuren en geuren en geluiden komen rechtstreeks binnen of je het nu wil of niet!
Na de markt besluiten we onszelf te trakteren op een klein uurtje massage want die hebben we wel verdiend vinden we zo. En wat een goeie keuze is dat zeg, genieten geblazen.
Na een heerlijk diner is het tijd om naar de bus terminal te gaan want we nemen de nachtbus naar Copacabana in Bolivia (ondanks dat het niet die van dat ene liedje is, zingen we het toch steeds uit volle borst, kan ons het schelen). Ik vind de nachtbus heel luxe, vergeleken met wat ik gewend ben van Azië, dus ik slaap best aardig. Bram wat minder dus na een verder goed geregelde busreis komen we aan bij de grensovergang van Peru naar Bolivia. Ondanks alles spookverhalen die ik op internet las worden we goed begeleid en staan we binnen het half uur aan de andere kant van de grens. Bienvenido Bolivia!
Na een half uurtje met de minibus komen we aan bij het grote Titicacameer dat op 3800 meter hoogte ligt.
Vooral ik vind ons geboekte hostel echt heel geweldig. Joshua Hostel is namelijk een Eco Veggie and Vegan Restaurant waar letterlijk geen druppel water wordt verspild en waar iedere dag een les yoga gegeven wordt. Er wordt ons verteld dat vrijwel alle hostels hun water dumpen in het meer maar dat wil de eigenaar van dit hostel niet dus er is zelfs een “droog toilet” waarbij alles weer in de aarde wordt opgenomen.
We boeken meteen 2 nachten i.p.v. 1 want hier willen we wel even bijkomen van al het reizen. Dus na het inchecken installeren we ons tevreden in de hangmat en met onze koppies in de zon komen we even bij.
Na een paar uurtjes hebben we zin in een terrasje dus we zoeken een leuk tentje met uitzicht op het meer. Zonder zon is het heel fris maar mét de zon kan het dikke vest best even uit, yes!
Als de wind opsteekt en de zon langzaam ondergaat koelt het zo af dat we lekker terug gaan naar het hostel. We trekken wat warms aan en besluiten in het hostel te dineren. Aangezien alles “veggie and vegan” is wordt het falafel met huisgemaakte frites en dat bewijst dat de reviews niet hebben gelogen, wat een lekker eten. De nachtbus heeft ons toch wel opgebroken dus we duiken op tijd het bed in.
Bram maakt zich wat zorgen over de douche want de warmte gaat via stroom. Je moet de douche aanzetten, dan de stroomschakelaar en dan maar hopen dat je geen opdonder krijgt. Nou ja zo erg is het niet maar een beetje vreemd voelt het wel. “Go with the flow” zeggen we maar steeds.
Na een goeie nacht staan we bijtijds op om de boot naar een hier bekend eiland te nemen, Isla del Sol oftewel Eiland van de Zon. De schijnende zon is bedrieglijk want na een uur bovenop de boot is het toch wel koud! Nog een half uurtje met de oren in de kraag en dan zijn we er. Het is een klein eiland met een heerlijk rustige vibe.
We warmen op bij het eerste de beste tentje met een coca theetje om ons op te warmen maar ook om ons te beschermen tegen de hoogteziekte. Die hoogte voelen we wel want we zitten toch zeker nog hoog. De grootste last hebben we van kortademigheid en bloedkorsten in onze neuzen. Beetje smerig verhaal maar ja is ook een ervaring dus die deel ik dan ook gewoon.
Enfin, Isla del Sol zou een zonovergoten eiland moeten zijn en niets is minder waar. De wolken zijn om het eiland heen te zien maar boven het eiland inderdaad echt geen wolkje aan de lucht. De legende van de Inca’s zegt dat de god van de zon, Inti, hier zou zijn geboren.
Op advies van de eigenaar van het eerste de beste tentje maken we een wandeling naar de Pilka Kaina, de Tempel van de Zon. Het is even een klim via een trap dus rustig aan met onze korte adem. Om een stuk af te snijden naar boven, nemen we niet het begaande pad maar lopen we via terrassen zigzaggend naar boven waar lama’s en ezels staan te grazen.
Goed om even te vertellen dat de lama en de alpaca (kruising tussen een schaap en een lama) hier de normaalste dieren van de wereld zijn maar ik blijf me iedere dag nog bescheuren om hoe die beesten je aan kunnen kijken. Echt, doe mij er maar een op ons boerderijtje later!
Na de klim hoeven we alleen nog maar te dalen en kunnen we genieten van een immens mooi uitzicht. Er is zon, stilte en een mooie omgeving, dat is echt even waar we behoefte aan hadden na flink wat avontuur en reizen.
Na een uur wandelen bij de tempel te zijn aangekomen blijven we even hangen om het uitzicht in ons op te nemen.
Vanaf de tempel lopen we in een uur weer terug en aan de pier lunchen we voordat we de boot weet terug naar het vasteland nemen.
Op het moment van lunchen komt er een partij vracht aan en er komen ineens allemaal mensen met ezels aan zodat ze alles kunnen sjouwen naar de betreffende plekken op het eiland. Auto’s zijn hier namelijk niet te vinden.
Na anderhalf uur op de boot, dit keer binnen een plekje bemachtigd, regelen we de busreis naar onze volgende bestemming. Los van de Jungle Trail naar de Machu Picchu hadden we namelijk niets geregeld dus we doen alles op de bonnefooi. Als we zijn opgefrist gaan we uit eten in Copacabana in een gezellig Mexicaans tentje. Na het diner slaan we de aangeboden marihuana en cocaïne die verderop in een club te vinden zijn toch maar af en taaien we lekker af naar bed.
Na een voor Bram rotnacht, de bedden zijn vaak net te klein en net te hard, besluiten we gebruik te maken van onze vroege vogel actie en de Early Yoga Class te volgen. Die blijkt helaas geskipt te zijn vanwege te weinig animo. Zitten we dan met ons goede gedrag. Nog even terug naar bed, lekker ontbijten en dan doen we toch nog mee met de les om 10:00. Ik heb het gemist en ook voor Bram z’n lijf is de yogales een welkome activiteit.
Tot zover de actie van vandaag want net na de lunch duiken we na een Veggie burger naar binnen te hebben gestouwd alweer de bus in.
Dit keer naar La Paz, de economische hoofstad van Bolivia (niet te verwarren met de echte hoofdstad Sucre). Om naar La Paz te komen vanaf Copacabana wacht ons een onverwachtse oversteek over de rivier. Dit betekent dat wij als passagiers op een los bootje naar de overkant gaan en de bus op een soort houten vlot zijn weg naar de andere kant van de rivier vindt. In het kader van “go with the flow” kijken we toe hoe de bus, met backpacks er nog in, wiebelig naar de overkant wordt gevaren. Wat een onderneming, alles op het gemakkie maar echt zoals zoveel waar we ons over verbazen; het werkt!
La Paz ligt in een dal en dat is beste even kicke om te zien als je de stad van bovenaf binnen rijdt, wat een uitzicht.
Ik ben ondertussen flink beroerd en in de stad zelf is de sfeer niet super uitnodigend. Dus na het inchecken in het hostel lopen we kort de zogeheten heksenmarkt over. Verbazingwekkende shopjes met skeletten van babylama’s, allerlei soorten heilig hout en talismannetjes. Interessant en creepy tegelijk.
Tegenover ons hostel zit een mooie Ierse Pub en hier kan Bram even zijn hart ophalen met lekker eten en een door hem gemist witbiertje. Ik hou het bij een cola en wordt met de minuut zieker. Gokje op een combi van de naar binnen gesjeesde burger, te snel eten is echt voor niemand leuk, vermoeidheid en hoogteziekte.
Bram zorgt gelukkig goed voor me en na een koortsige nacht wacht ons dit keer gelukkig een binnenlandse vlucht in plaats van een bus. Een hele apotheek naar binnen werken doet iets en dan voel ik me in het vliegtuig eindelijk wat beter worden. Wellicht ook iets met drukverandering.
De vlucht gaat snel en voor we het weten staan we met onze backpacks in Uyuni.
Niets geboekt dus we kunnen alle kanten op. We besluiten spontaan meteen een 3-daagse tour te boeken die we toch al in gedachten hadden voor de dag erna. Uyuni zelf is echt niks aan, ik voel me een stuk beter en we kunnen niet wachten om deze tour te maken vanwege de verhalen die we hebben gelezen en gehoord.
Maar hoe dat verder heeft uitgepakt voor ons vertel ik de volgende keer!
Liefs,
Nienke