Lieve allemaal,
India verrast me nog steeds iedere dag. Aan sommige dingen kan ik gewoon niet wennen, maar gelukkig gebeuren er ook hele leuke en fijne dingen. Even anderhalve week terug in de tijd.
De trein naar Varanasi is voorspoedig verlopen en we komen in de loop van de ochtend aan. We springen met een paar andere meiden in een riksja om de kosten te delen. Onderweg zien we al dat Varanasi weer een andere vibe heeft ten opzichte van wat we tot nu toe hebben gezien. Het is nog meer het echte India voor mijn gevoel met drukte en commotie op straat. Er is bijna geen doorkomen door het verkeer heen.
Aangekomen bij het hostel zijn we blij met het aantal toeristen dat er aanwezig is. Het leuke van dit hostel is dat ze iedere middag en avond een ‘chai momentje’ hebben. Chai is typisch Indiase (en lekkere!) thee met melk en kruiden waar de lokale bevolking zich op ieder moment van de dag aan tegoed doet. Door deze momentjes is er meteen contact met elkaar en we spreken dan ook met een aantal mensen af om ’s avonds een tour te doen door de stad.
Deze tour was vrij indrukwekkend. Varanasi staat bekend om de heilige rivier de Ganges die door de stad heen loopt. Bij de Ganges vinden 24 uur per dag talloze crematies plaats. De gids neemt ons mee naar een gebouw waar we vanaf het dak op de ghat, de plek waar de crematies plaatsvinden, neer kunnen kijken.
Binnen de Hindu cultuur is het gebruikelijk dat het lichaam na het overlijden gecremeerd wordt. De ziel gaat verder naar een volgend leven en door middel van de crematie wordt het lichaam terug gegeven aan de natuur. Hier horen volgens de cultuur allerlei rituelen en gebruiken bij. Zo ligt het lichaam met de voeten richting de rivier, word je geacht niet te huilen (om deze reden zijn vrouwen niet toegestaan op de ghat), wordt het lichaam gebalsemd, in witte doeken gewikkeld en hangt het van de kaste waar je in hoort af op welke plek op de ghat je gecremeerd wordt.
Oordeelloos blijven was mijn doel maar weet je, dit is iets wat me niet ongeroerd laat dus ik vind dat ik er best bij stil mag staan wat het met me doet. Aan de ene kant vind ik het iets heel moois en relativeert het voor mij de dood. Het lichaam is maar een omhulsel dus verbranden en ’teruggeven’ aan de natuur klinkt zelfs mooi. Waarom verdrietig zijn om iets wat je niet kunt tegenhouden en het idee dat de ziel weer door gaat naar een volgend leven staat me ook wel aan. Daarnaast is er zo geen taboe op het verbranden van het lichaam dat het ook wel weer iets normaals en simpels heeft.
Dan is er nog de kant in de me die het ergens een luguber idee vindt dat er een paar meter van me vandaan dode lichamen in de hens worden gestoken zonder enkele emotie. Het feit dat vrouwen niet worden toegelaten op de ghat omdat ze te emotioneel zouden zijn vind ik generaliserend en je reinste discriminatie. Dan is er nog het feit dat er met hygiëne geen enkele rekening wordt gehouden en dat maakt het geheel volgens mijn begrippen toch ergens ook onsmakelijk.
Enfin, we haken af als de gids een beetje vijandig doet tegen een van onze nieuw gemaakte vrienden en de drank en drugs ineens tevoorschijn komt op het dak. We sluiten de avond af met pizza en kaarten in het hostel, de eerste vriendschappen zijn gesloten.
De volgende dag gaan we met Caroline, een meid uit Engeland waar het goed mee klikt, op marktjes uit.
We struinen wat rond en verbazen ons weer over de drukte die er heerst. Langzaamaan begin ik te concluderen dat alles hier schreeuwerig is. De kleuren, de herrie, het verkeer en het afval. Het is veel van alles.
We genieten van de markt en het rond struinen maar gaan erna weer lekker terug naar het hostel om onze rust te pakken. We zien dat dit is hoe toeristen hier voornamelijk reizen. Je gaat even wandelen of een tour doen en komt terug naar het hostel. Iedereen blijft elkaar of de rust toch opzoeken om even te ontvluchten van de drukte van buiten.
Eind van de middag gaan we weer met een groep van het hostel op tour. We beginnen met een wandeling naar de Ganges en we krijgen van de gids een hoop uitleg.
Met de wetenschap dat een aantal groepen lichamen niet wordt verbrand maar in de Ganges met een steen om hun nek wordt gegooid stappen we in een bootje. Categorieën die hiertoe behoren zijn o.a. zwangere vrouwen en mensen met lepra. De lokale bevolking zweert erbij dat de Ganges reinigt en gezond is, men neemt dan ook graag een bad in de Ganges. Los van de lichamen wordt ook de as van de verbrande lichamen in de Ganges gegooid. Het bewijst maar weer hoe de kracht van geloof werkt.
We varen met het bootje richting de grote ghat waar we gisteravond nog op keken van bovenaf.
Rond zonsondergang aanschouwen we het geheel maar nu van een andere kant. Eenmaal dichtbij mogen we geen foto’s meer maken uit respect voor de families. Ik heb de crematies in Kathmandu, Nepal, al een keer aanschouwd maar nu op grotere schaal blijf ik geïntrigeerd door dit fenomeen. Hoe is het toch mogelijk dat bepaalde landsgrenzen niet alleen verschillen in taal en huidskleur aangeven maar ook zulke grote verschillen in cultuur vertonen?
We varen terug en bekijken vanaf het bootje het ritueel dat elke dag om 18:00 plaatsvindt op een ander gedeelte aan de Ganges. Er staan mannen met wierook en kaarsjes rituelen uit te voeren dat gepaard gaat met veel muziek en waar een groot publiek op af komt.
Het is vrolijk en geeft me het gevoel dat op deze manier het voorbije leven van de doden ook gevierd wordt.
We ontsteken allemaal een kaarsje in een bakje dat drijvend op de Ganges zijn weg zoekt naar wie weet wat. Voor mij een manier om even stil te staan bij de mensen die in deze rivier hun laatste rustplaats hebben gevonden.
Een mooie gedachte maar heel eerlijk gezegd wel met het plaatsen van het bakje in het water met man en macht ervoor gezorgd dat ik het water niet aanraakte. Ik heb ook mijn grenzen…
We chillen nog wat in het hostel en houden het voor gezien.
En toen, lieve mensen, was het tijd voor onze lange tocht naar de volgende bestemming. We gaan met een trein van Varanasi naar Mumbai die maar liefst 28 uur duurt. Ondanks een zwaar snurkende man en de lengte van de reis lijkt de tijd te zijn gevlogen als we met onze backpacks in Mumbai staan.
Lang leve samen reizen want kletsen dood de tijd en verder is het bedje luxe genoeg om redelijk aan onze slaap te komen. Ik voel me na deze reis wel licht autistisch want naar mijn idee voel ik nog steeds het gewieg van de trein en na 28 uur in een coupé lijken alle prikkels nog harder binnen te komen.
We blijven in de buurt van het treinstation om een paar uur tijd te doden. Helaas hebben we in die 28 uur één zakje chips op dus gaan we met veel genoegen aan de sandwiches!
’s Avonds is het dan weer tijd voor de nachttrein naar Goa, de bestemming waar we al een paar dagen naar uit kijken!
Na een ruim 40 uur durende reis vanaf Varanasi komen we aan in een zuidelijke provincie van India, Goa. Wat een verschil, wat is het hier tropisch warm en ontzettend groen!
We hebben een hostel geboekt, als het goed is in trek bij mede-backpackers. We zijn ontzettend moe en besluiten meteen van het weer te profiteren dus hup, lopend naar het dichtstbijzijnde strand, Vagator beach. Tevreden liggen we in de zon en nemen we een duik in de (warme!) zee. Vervelend neveneffect is dat het weekend is en dat er daardoor veel locals zijn. Op zich geen probleem zou je denken maar wel als de een na de andere macho gaat staan poseren bij je in de buurt om zogenaamd ongezien met je op de foto te gaan. De mannen kunnen hier zo ontzettend respectloos en schaamteloos zijn! We houden het na een paar uurtjes voor gezien, wat is het heet!
’s Avonds gaan we naar de Saturday Night Market in Anjuna Beach, een echte hippiemarket die mij even helemaal terug bracht naar het fijne Ibiza. Een heerlijke vibe met mooie mensen. Ik kwijl bij alle leuke spulletjes maar aangezien het ‘ik en mijn backpack’ is en ik mijn hebben en houwen altijd zelf mag sjouwen doe ik geen grote aankopen.
We doen een drankje en swingen even mee met de band die enthousiast op staat te treden, maar dan houden we het echt voor gezien. Reizen is vermoeiend dus goed onze rust pakken!
De volgende dag huren we een scooter en zoeken we een ander strand op dan de dag ervoor. Een stuk relaxter en wat heerlijk om na een dag zonnen uit te waaien op de scooter. We hebben even het vakantiegevoel te pakken!
Bij het hostel verzamelen zich ’s avonds een aantal mensen om te borrelen en uit te gaan. Nou, wij hijsen ons in een outfit om toch maar eens het party leven te gaan ontdekken waar Goa om bekend staat. Wat een ramp…
Achteraf hebben we wat pech met onze timing want zondagavond blijkt nou niet de avond te zijn om echt wat te beleven. Daarnaast laten we ons door een meid overhalen om van de tent waar niemand blijkt te zijn over het strand te lopen naar een andere tent. Zij weet de weg wel. Vervolgens lopen we in het donker over strand, stenen en moeten we balanceren over rotsen om verder te geraken. Dan komen een paar Indiase jongens achter ons aan die mij nog net niet in de paniek laten schieten want waar kan dit op uitlopen? Uiteindelijk laten we ze achter ons en rennen we het laatste stukje naar punt van bestemming om te concluderen dat hier ook niets te beleven is. We zijn er goed klaar mee en houden het voor gezien. Dan komen we er bij het hostel achter dat onze sleutel van de scooter weg is, waarschijnlijk gejat. Nou, dit is echt onze avond!
De volgende dag zijn we nog licht verbaasd door afgelopen gebeurtenissen, maar met frisse moed huren we opnieuw een scooter. We hebben een Belgische gozer ontmoet waar we veel lol mee hebben want Nederlandse grapjes zijn toch het fijnst in onze eigen taal. We besluiten met elkaar een eind te touren naar Arambol. Hij met z’n motor (jaloersmakend) en wij met onze fijne scooter.
Arambol ligt ongeveer 40 minuutjes noordelijker dan onze huidige plek en dat is absoluut de moeite waard. Zowel de rit als de bestemming.
We genieten van het strand met bijbehorend uitzicht en shoppen eindelijk wat leuke kleding in de shopjes. Het spel der afdingen spelen we natuurlijk fanatiek mee.
We hebben sinds het begin echt een dag dat we het gevoel van vakantie tot op het bot voelen. Maar dat duurt helaas niet lang. Op de terugweg worden we aangehouden door de politie en die besluit dat ik het verkeerde rijbewijs heb en dat ik een helm moet dragen (ter info, beide de grootste onzin). Dus hij krabbelt wat op een briefje en schrijft op deze manier een ‘boete’ uit. We onderhandelen wat want hier zitten we echt niet op te wachten, maar we komen er niet onderuit om te betalen. Lang leve de corruptie!
’s Avonds houden we het rustig en gaan we met een ploegje uit eten om erna bij het hostel nog even te borrelen. Voor ons is Goa iets te vol met mensen die alleen maar komen om drugs te gebruiken en/of te partyen en de financiële tegenvaller maakt ook dat we ons gedeisd houden.
Onze trip is vol ups en downs dus een rollercoaster is een mooi begrip om alles samen te vatten. De dag erna staan we lekker op tijd op om nog te genieten van ons scootertje. En dan wacht gelukkig weer een mooie up op ons. We belanden bij een hele leuke strandtent met gezellige kleurtjes en heerlijke strandbedjes.
Nog voordat we ons installeren op onze bedjes is er wat commotie te merken. En dan zien we waar het om draait, vlakbij ons zwemmen dolfijnen in de zee en ze zijn heel goed zichtbaar. Met kippenvel sta ik aan de grond genageld en slaak ik kreten van blijdschap uit als de dolfijnen zich duidelijk laten zien. Wauw!
De rest van de dag genieten we nog van het strand en maken we ons klaar voor vertrek. Want dan is het alweer tijd voor de nachtbus naar Hampi, onze laatste bestemming in India. Daar zijn we afgelopen woensdag aangekomen en daar ga ik jullie de volgende keer alles over vertellen!
Voor nu mijn update en wat fijn om het een en ander van me af te kunnen schrijven. We hebben het goed maar zoals een rollercoaster zich betaamt is het soms heel erg kicke en soms heel spannend en om te janken! Ik houd me soms goed vast aan mijn riemen en soms gooi in mijn armen in de lucht. Ik kijk uit naar het einde van de rit dat India heet, maar ik geniet ondertussen nog wel even van het uitzicht.
Namasté