Lieve lezer,
Er zijn best wel wat mensen thuis die benoemen dat de tijd snel moet zijn gegaan. En natuurlijk, tijd blijft iets geks; zo kijk je heel lang uit naar iets en zo is het ineens voorbij. Toch merken wij zelf dat we de tijd niet snel vonden gaan. We hebben zoveel gedaan, gezien, gevoeld en ervaren dat het juist veel langer lijkt. We hebben ons ingesteld op 3 maanden en nu die bijna voorbij zijn is het oké. Met nog twee weken te gaan en dus op terugreis te zijn hebben we het steeds meer over ons “echte huis”, zoals de kinderen zeggen, en over alle inspiratie die we meenemen.
Maar we hebben nog even te gaan en om dit document in de vorm van blogs compleet te houden neem ik je nog mee naar 2,5 week geleden toen we op donderdag 18 juli onze camper in Milfontes, aan de westkust van Portugal, parkeerden op een relaxte camping. We voelen meteen dat we hier willen settelen.
Ik werk een paar keer in het leukste tentje tot nu toe, een vegan co-working café met de lekkerste ‘breakfast bowl’, sterke wi-fi en zelfs bureaus. We starten dan met een gezamenlijk ontbijt en dan blijf ik hangen en gaat Bram met de kids naar het zwembad. Wat zijn we toch een lekker team.
Het dorpje Milfontes heeft een leuk centrum met gezellige eettentjes, leuke straatjes met heerlijke winkeltjes. Ik hou ervan! Het dorpje ligt aan een rivier die uitmondt in zee dus we genieten van een rustig strand aan de rivier met prachtig uitzicht.
We gaan ook één dag naar een strand wat verderop aan zee waar Bram kan surfen. Dit was echt de rotste leukste dag ooit. Ja je leest het goed, ‘rotste leukste dag’.
Voor dit strand moeten we 7,5km fietsen en dat zien we zitten, we hebben er zin in. We hebben 1 elektrische fiets met kinderzitjes en 1 gewone fiets mee en die gebruiken we vaak dus dat moet goed komen. Na ongeveer 100 meter fietsen vanaf de camping rijden we een onverharde, hobbelige weg op. Met goede moed hopen we dat dit maar van korte duur is.
Maar helaas, de gehele route bestaat op 500 meter asfaltweg na volledig uit deze weg met losse stenen, blaffende waakhonden aan weerszijden en stof, heel veel stof van auto’s die af en toe voorbij rijden. We hebben al vaak bekijks vanwege onze, naar ik denk, Hollandse fiets met 2 kinderzitjes, maar nu trekken we helemaal blikken en wijzende vingers. I know, wij weten ook niet waarom we hier fietsen, maar ja het is nu eenmaal zo. Mozy vindt het allemaal maar wat spannend en roept meerdere malen “ja mama zo is het leven hè?”. Leuk als je je goedbedoelde lessen weer recht terug in je gezicht krijgt!
Eenmaal op het strand wordt Bram beloond met goeie golven en het weer is lekker dus we installeren dankbaar. Het avontuur is nog niet voorbij zo blijkt, want ik word eerder dan verwacht ongesteld en zoals een echte volwassen vrouw het betaamt zou je denken dat er ergens onderin de tas wel een tampon ligt. Maar nee, dus niet… Bram vraagt hier en daar wat rond en komt met een tampon aan, top. Ik de duinen in waar minder beschutting is dan ik nodig heb maar ik maak de boel in orde. Ik probeer nog te plassen maar van alle spanning lukt het niet en als ik toevallig omkijk lopen er, jawel, 5 mannen voorbij die vol zicht hebben op alles wat me lief is. Wat maken we toch veel moois mee deze reis…
Ik druip beschaamd af, ik prop nog een luier van Yvie in m’n korte broek en ik blijf de rest van de dag zitten waar het kan. Gelukkig heeft Bram een topdag met surfen en dat maakt een hoop goed. Ik voel de hormonen door m’n lijf jagen die me trakteren op buikpijn en een kort lontje maar eerlijk, we hebben een fijne dag.
“Gelukkig” mogen we nog een kleine 8 km terugfietsen over de slechtste wegen van Portugal dus uiteindelijk hang ik gierend van het lachen over m’n stuur omdat ik niet kan geloven wat we aan het doen zijn. Zodra we op de camping komen pakken we een van de meest dankbare douches van deze reis en pakken we weer de fiets om onszelf te trakteren op een etentje. We kiezen een tentje waar we achteraf eten krijgen wat ik nog niet zou opdienen aan m’n grootste vijand maar hé wat maakt het ook uit? We rijden spontaan langs ons eerder genoemde favoriete tentje en daar is live muziek. We doen hier met z’n viertjes een theetje, de kinderen mogen opblijven en we sluiten mijn rotdag op deze manier op het allerleukst af, aldus de ‘rotste leukste dag’. Met een glimlach terug naar de camper, deze herinnering krijgt een mooi plekje.
Na 5 nachten in Milfontes voelt het goed om weer door te gaan. We gaan meer het binnenland in want we zijn ondertussen wat meer bezig met de route terug naar het noorden. We kiezen voor een camping in Tomar van Nederlandse eigenaars en wat is dit een mooie plek. Een steile weg naar beneden leidt ons naar ons plekje en daar komen we gesmolten aan. Het is hier namelijk ondertussen 42 graden en dat voelden we wel in onze oude opa camper zonder airco.
We hangen hier aan het zwembad, de kids doen veel bommetjes, we eten ijsjes en we puffen wat af want wat is dit onwijs heet.
We maken gebruik van onze mogelijkheid om te gaan en staan waar we willen en na 2 nachten gooien we onze plannen voor de terugreis om. In plaats van via de oostkust van Spanje terug te gaan, waar hittegolf na hittegolf wordt aangekondigd, gaan we via de kust van Portugal verder naar boven.
Dat maakt dat we spontaan besluiten terug te gaan naar de kust en Porto te bezoeken. Wat is dit een cadeau gebleken. Op vrijdag 26 juli pakken we bijtijds in de ochtend een Bolt, vanaf de camping in de buurt, naar Porto. Bolderwagen mee en gaan. We hebben de avond hiervoor op de kaart van Porto samen met Mozy bezienswaardigheden omcirkeld die hij vandaag af mag krullen als we er geweest zijn.
We hebben er zin in; we houden van stadsbezoekjes, het is lekker weer maar niet meer zo heet als de afgelopen dagen en de vibe in Porto is tof!
We brunchen bij een hip tentje, wandelen langs mooie gebouwen, stuiten op een leuk marktje en dan belanden we bij de rivier. En daar is de sfeer naast toeristisch, vooral heel gezellig.
Veel straatmuzikanten en prachtig uitzicht maken het plaatje compleet. We scoren wat souvenirs, kijken onze ogen uit en wandelen dan bergopwaarts naar de kathedraal van Porto. Deze wandeling is zwaar met de bolderwagen maar we hebben enorme lol met elkaar.
Het laatste stukje naar de markthal die nog hoger ligt pakken we een Bolt, want waarom moeilijk doen als het makkelijk kan? De markthal is heel leuk en daar struinen we rond om erna in de buurt bij een heerlijk restaurantje vroeg te dineren.
Hierna is het tijd om terug te gaan naar de camping. We passen ons vaak aan aan de kinderen want ze zijn gewoon echt 2 en 4 jaar met alle lusten en lasten die daarbij horen. Dat is denk ik een van de grootste succesfactoren van deze reis, dat we helemaal oké zijn met dingen laten of juist doen ten behoeve van de kinderen. Dat betekent niet dat ze nooit iets moeten wat ze niet willen of leuk vinden. Maar het betekent wel dat we ze niet vaker dan nodig is overvragen. Of onszelf, niet geheel onbelangrijk.
We pakken na deze dag een heerlijk dagje bij het zwembad op deze camping en dan zetten we op zondag koers naar Frankrijk. Bram en ik voelen allebei dat we naar Frankrijk willen omdat we een rustige terugreis willen onze laatste weken. We doorkruisen dus in 2 lange reisdagen het laatste stuk Portugal en Spanje richting de Atlantische kust van Frankijk.
Het was zweterig want het is heet in Spanje, maar met muziek onderweg, op tijd stoppen en niet langer dan 6 uur onderweg zijn alsnog goed te doen. Onze opa camper doet het deze reis echt supergoed alleen is ondertussen de snelheidsmeter kapot. Gelukkig hebben we goed leren horen hoe hard we gaan en lang leve Google Maps die snelheid aangeeft. Daarnaast heeft Bram de beste aankoop voor de reis gedaan, namelijk een jumpstarter. Opa start altijd uit zichzelf, behalve als we lang op volle snelheid (in ons geval 100 km/u) hebben gereden en we zijn gestopt, dan heeft hij een beetje hulp nodig in de vorm van de jumpstarter. Wat zijn we trots op ons ouwe bakkie.
Aangekomen in Frankrijk afgelopen maandag 29 juli moeten we echt wennen. We hebben geen camping geboekt en dat was achteraf niet handig. Alles zit vol, is schandalig duur of ze nemen niet eens op. Het is hier ook heel anders warm, meer benauwd. Vrij random rijden we op de gok naar een camping vlakbij Saint-Jean-de-Luz, aan een meer, en daar kunnen we 1 nachtje terecht op een plek dat eigenlijk geen plek is. We zijn content en puffen uit bij het zwembad. Na een flinke smak van Mozy op z’n gezicht, die valt om de haverklap te barsten, eten we een pizza bij het restaurant en liggen de kinderen laat op bed omdat het zo heet is.
We zoeken de volgende ochtend voor vertrek eerst een camping en we hebben geluk. Alles zit vol totdat ik een camping bel in Mimizan waarvan de eigenaresse zegt dat ze net 3 minuten geleden een annulering heeft ontvangen en dat we daar een paar nachten terecht kunnen. Beetje duur maar voor minder gaat het echt niet lukken dus we gaan. Wat blijkt dit een heerlijk plekje te zijn nadat we de camper achter een boom op onze plek moesten navigeren (inclusief Bram die vanaf het dak aanwijzingen geeft terwijl hij een grote tak over de camper heen tilt, om te gieren tuurlijk).
Het ademt rust, heeft een leuke omgeving en alles wat we nodig hebben om te settelen. En zo komt alles iedere keer weer op z’n pootjes terecht. Wat een vertrouwen hebben we leren hebben deze reis.
Mimizan is een heerlijke plek aan de Atlantische kust en vanaf nu de plek waar ik 35 ben geworden. Afgelopen woensdag 31 juli is deze feestelijke dag en wat mag ik terugkijken op een heerlijke verjaardag. In de rust van de camping brengen we de ochtend met feestelijke telefoontjes, spelletjes en etend door. Ik werk erna wat en dan doen we allemaal een dutje en chillen we. Hierna pakken we de fietsen naar het centrum voor Franse patisserie.
We fietsen door naar het meer en daar spelen we en maken we een paar leuke foto’s als herinnering aan deze dag.
Op de terugweg stuiten we op een boerderijwinkeltje op het erf van een jong stel dat alles zelf verbouwt. Heel inspirerend en wat kan ik hier blij van worden.
We sluiten mijn verjaardag af met lekker eten en spelletjes en dan is de dag voorbij. Een jaar ouder en wijzer met mooie en intense herinneringen aan het afgelopen levensjaar en met een kleine vooruitblik naar mooie plannen en vooral veel om te ontdekken. Mooi bezinningsmoment.
De dag erna rijden we wederom zo’n 8km naar het strand en dit keer via geweldige fietswegen, wat kan dat lekker zijn! Mimizan Plage is een klein dorpje op zichzelf met een hele leuke markt, lekkere eettentjes en een fijn strand.
De temperatuur van de Atlantische oceaan is hier duidelijk hoger dan in Portugal en het is minder benauwd op het strand dus wij zijn wederom blij. We hebben een goeie flow, merken dat we echt beter zijn geworden in keuzes maken gebaseerd op ons gevoel en we genieten enorm.
We hadden hier best nog een paar dagen willen blijven maar daadwerkelijk alle campings hier zijn vol of te duur voor woorden dus met lichte tegenzin pakken we alles in. Op de dag van vertrek gaan we bijtijds weg maar gaan we nog lekker naar Mimizan Plage zodat Bram kan surfen en we nog kunnen genieten van het fijne strand hier.
Aan het eind van de dag bellen we op de bonnefooi wat campings en we kunnen terecht op een camping 40 minuutjes verderop het binnenland in, perfect.
Hier blijven we 2 nachtjes en dat is precies genoeg voor dit plekje. Deze simpele natuurcamping leent zich om gewoon bij de camper te blijven, te wassen, schoon te maken en vooral om te spelen met elkaar.
En dan ineens is het zondag 4 augustus terwijl ik dit typ en zijn we na een lange en goede reisdag beland op een geweldige naturistencamping in het midden van Frankrijk. We gaan nog even “vakantie vieren tijdens onze reis” grappen we steeds. Veel zin om hier wat langer te blijven en te genieten van al het moois en leuks hier op deze camping.
Nu we richting huis gaan blikken we regelmatig terug op alles wat we beleefd hebben deze reis, niet te geloven hoe lang geleden de eerste weken voelen. We zijn ons erg bewust van wat deze reis ons gebracht heeft inclusief de moeilijke momenten en we nemen deze laatste 2 weken om nog te genieten, ons mentaal voor te bereiden op onze terugkomst, om afscheid te nemen van het constante samenzijn en om uit te kijken naar de armen van alle mensen die ons dierbaar zijn.
Dus misschien tot heel snel!
Warme groet,
Nienke, Bram, Mozy en Yvie