Sabaidee allemaal,
Ik begroet jullie zoals de mensen elkaar in Laos begroeten want dat is waar ik me nu bevind. Maar om mijn reisverhaal compleet te houden blik ik nog even terug op Noord-Thailand.
Pai is mijn een na laatste bestemming van Noord-Thailand en ik kijk er naar uit. Het is een klein bergdorpje dat stikt van de toeristen maar er moet een heerlijke sfeer hangen dus ik ben benieuwd! Het minibusje neemt me mee de bergen in en 762 bochten later, gelukkig zat ik voorin en was de chauffeur getalenteerd, sta ik met mijn backpack op m’n rug op het busstation in Pai.
Ik regel een transfer naar het hostel en 10 minuten later staat er een scooter met zijspan inclusief vlaggetjes voor m’n neus.
Op naar Circus School and Hostel waar ik incheck op een plek waar allerlei mensen bij elkaar komen om te genieten van de sfeer in Pai. Zoals de naam verraadt is het ook een circusschool dus er zijn ontzettend veel attributen beschikbaar om kunstjes te leren zoals hoelahoepen, jongleren en koorddansen. Er is een zwembad, een bar en een pagoda.
Tegelijkertijd vind ik het er geweldig en moet ik een beetje wennen. De sfeer van Pai is fijn en de omgeving prachtig maar het hostel is heel erg druk waardoor ik even de kat uit de boom kijk.
Chillend in het zwembad raak ik aan de praat met een Duitse meid, Manuela, waar ik het goed mee kan vinden.
Tijdens het reizen kom ik veel jonge mensen tegen en Manuela is van mijn leeftijd dus we merken dat we het ook over andere dingen kunnen hebben samen, fijn! Eind van de middag kijken we bij het zwembad de prachtige zonsondergang en besluiten we dat het leven goed is.
Vanavond is er een familiediner en wat is een beter moment dan mensen te ontmoeten dan tijdens een lekker maal? Dus onder het genot van een Aziatisch buffet waar we onbeperkt van mogen eten, kletsen we als hostelgangers met elkaar en stellen we elkaar op de hoogte van onze reisplannen. Manuela en ik brengen de avond door bij het hostel want er wordt een heuse fireshow gegeven.
Zowel professionals als beginnelingen die overdag flink hebben geoefend laten hun kunsten zien. Ik ben fan van de hoelahoep geworden. De meiden die dit de hoepel om hun lijf draaien bewegen ontzettend vrouwelijk, snel en elegant. Geweldig!
In het hostel gaat iemand tekeer met glitter. Oftewel men stelt zich op voor de ventilator, dan wordt er een handje glitter voor gegooid et voilà, glitter in uwe gezicht! Eerst ben ik wat terughoudend want die zooi zit dan overal maar onder het mom “everyone needs some glitter in their life” laat ik me overhalen. Alsof er een eenhoorn over me heen heeft gekotst loop ik de rest van de avond, correctie de rest van de week, rond met glitter in het haar en gezicht! Why not?
We genieten van de show en besluiten laat op de avond nog een dansje te gaan doen in het centrum. De barretjes sluiten allemaal rond middernacht maar de ‘Don’t Cry Bar’ blijft nog een paar uurtjes open voor de fanatiekelingen.
De volgende dag zie ik Maike en Kiek weer die ik tijdens de jungletrekking in Chiang Mai heb leren kennen. Samen met hen en Manuela huren we scooters omdat dit in deze omgeving de beste manier is om je te verplaatsen.
Op deze gezellige tourdag beginnen we bij de Canyon. Zonder bloed en tranen maar wel met veel zweet beklimmen we de Canyon om aan het einde met een geweldig uitzicht beloond te worden. Dat is een foto waard.
Nadat we weer terug geklommen zijn puffen we nog even na maar dan bestijgen we onze stalen rossen weer om te genieten van een lekker windje tijdens het touren.
We gaan naar een zogenaamde landcrack waar jaren geleden na een aardbeving een spleet in de aarde zou zijn gekomen. Het is zo ontzettend indrukwekkend dat we er serieus naar boven lopend straal voorbij lopen en ons in de hitte afvragen waar die verdomde landcrack is. Een medetoerist wijst ons er naar beneden lopend op dat we er op dat moment naast lopen. Top dit!
Wat er eigenlijk veel leuker is dan deze godvergeten landcrack is dat er een kraampje te vinden is waar je zelfgemaakte limonade en snacks zoals papaja en bananenchips krijgt.
Op basis van een zelfgekozen donatie mag je dit nuttigen en schromen ze niet om je te blijven voorzien. Dus hier brengen we even wat tijd door om uit te puffen. Na een fijne dag touren sluiten we de dag af in het centrum van Pai. Er is iedere avond een nightmarket met leuke kraampjes en eettentjes. Een mooie plek om voor weinig geld lekker te eten en nieuwe dingen te proberen. De typisch Thaise padthai is niet helemaal mijn ding maar er is genoeg anders lekkers te vinden.
Na de nightmarket duiken Manuela, Maike en ik nog de kroeg in en genieten we dansend van live muziek.
De volgende dag worden Manuela en ik geconfronteerd met de keerkant van een bezoek aan Pai. Het is een klein dorpje dat stikt van de toeristen. Dat maakt het een prettige plek maar het is ook een beetje surrealistisch. Het dorp leeft op het toerisme en dat is te merken in de winkeltjes, restaurants en het gemak waarmee je aan drugs kunt komen. Op dit moment is er om de dag een plek waar politie staat om toeristen te checken op drugs. We worden tweemaal met de scooter aangehouden en in plaats van dat er gevraagd wordt naar het rijbewijs, wordt er meteen gevraagd of we wiet bij ons hebben. Het schijnt dat de politie op deze manier wat bijverdient omdat de toeristen die gepakt worden zichzelf uit kunnen kopen. Corrupte zooi dus. Voor ons geen problemen dus we staan er even bij stil maar accepteren daarna dat het is wat het is.
Manuela en ik verhuizen van Circus School and Hostel naar een rustigere plek waar we samen een eigen bungalow met hangmat op de veranda betrekken. Circus was gezellig maar iets te veel gekkigheid dus hier voelen we ons meer op ons plek en voelen we neer de vibe van het relaxte Pai.
Vandaag gaan we een flink stuk touren. Kiek, Manuela en ik wagen ons aan een twee uur durende scootertocht door de bergen met als einddoel de Lod Cave. Bocht na bocht trotseren we, we dalen en stijgen en inderdaad na twee uur komen we heelhuids en onder de indruk van ons eigen avontuur aan bij de Lod Cave.
Hier brengen we onze tijd door met een tour. We laten ons à la Harry Potter op een bamboevlot met alleen een olielantaarn een donkere grot in varen. We stoppen halverwege en maken dan een lange wandeltocht met een gids. Deze gids heeft een Engels vocabulaire van likmevessie dus af en toe stoot hij een woord uit wat dan slaat op de gelijkenis van de rots die we zien. Een “Elephant”, “tooth” en “crocodile” later geef ik het op om een zinnig woord uit deze man te krijgen maar hij kent de weg en heeft een lantaarn dus ik volg gedwee.
De grotten doen me denken aan een van de grotten die ik in Vietnam heb gezien dus ik ben niet verwonderd maar het is wel de moeite waard!
Op de terugweg naar de uitgang besluiten de meiden dat het leuk is om vanaf het bamboevlot de vissen te voeren. Nou, dikke pret voor Nienk want volgens eigen verzonnen theorie ben ik voor alle dieren bang behalve zoogdieren. Wat een ellende, als ze maar één korrel visvoer het water ingooien beginnen zo’n twintig karpers, en ik overdrijf echt niet, tegelijkertijd hysterisch te spartelen. Dus ik spartel vanaf het vlot gezellig hysterisch mee en ben blij als we weer aan wal staan.
In Pai ervaar ik nog wat naweeën van de vijfdaagse meditatieretraite en ik heb gemerkt dat scooter rijden een fijne manier is om even in mijn eigen wereldje rust te krijgen. Dus de twee uur durende terugweg is geen straf. Tel het, ondanks de droogte, mooie uitzicht daarbij op en het zijn twee goed gespendeerde uren.
Manuela en ik pakken even onze rust bij onze bungalow en een paar uur laten ontmoeten we Maike weer bij de nightmarket voor een goeie maaltijd.
Ondertussen is het op deze dag Koningsdag, oftewel Kingsday want de internationale toeristen zijn al op de hoogte gesteld door de (zo blijkt) vele Nederlanders hier. We nemen een kijkje in een van de barretjes waar men besloten heeft dat Kingsday een reden is voor een goed feestje. We doen mee met de facepaint, want ik hou ervan, maar verder is het ons iets te boerennederlands en kiezen we het hazenpad.
Tijd voor een spontane actie. We zien twee meiden met twee scooters en na een praatje begrijpen we dat ze naar Pai Long Beach gaan, een eindje verderop, voor het feestje waar we al over hebben gehoord. En dit is de plek waar ik de beste Pai vibe heb gevoeld van mijn tijd in dit fijne hippiedorpje. We komen aan en er is een jamsessie gaande.
Er staan locals en toeristen te dansen op hun blote voetjes, er zitten mensen op kleedjes te genieten van de sfeer en er zijn meiden aan het hoelahoepen. Ik ben even helemaal op m’n plek.
De lokale mannen zijn mij iets te amicaal dus die hou ik op afstand, een overblijfsel van de opgedane ervaringen in India en Sri Lanka maar so be it. Ik ga op in de sfeer en ik dans alsof m’n leven ervan af hangt. Heerlijk. Tot in de late uurtjes dansen we onder de sterren en na afloop praten Manuela, onze nieuwe vriendinnen en ik over het leven en welke richting we allemaal op willen. Een nacht om niet te vergeten.
De volgende dag verwennen Manuela, Kiek en ik onszelf met een dagje aan het zwembad.
Beetje zonnen en zwemmen, goed te doen!
Na afloop dineren we weer op de nightmarket, laat ik m’n haar versieren met een heuse hairwrap en eindigen we in de jazzbar.
Ondertussen zitten aan meerdere tafeltjes al mensen die ik ken, het bacpackwereldje is eigenlijk maar klein.
Na de jazzbar bezoeken Manuela en ik nog een keer de fireshow bij Circus waar we ondertussen al een hoop mensen kennen. Ik laat me weer even betoveren door het vuur en de hoelahoeps en daarna is het tijd om in te pakken zodat alles klaar staat voor morgen.
Want de volgende dag gaan we met elkaar naar de laatste bestemming in Noord-Thailand, Chiang Rai. Onderweg stoppen we bij de grote White Temple, een van de bekende bezienswaardigheden in Chiang Rai.
Eind van de middag vliegen Suus en ik elkaar in het fijne Mercy Hostel elkaar weer in de armen. Te veel te vertellen en te veel gezelschap dus even is het hysterie alom en dan zoeken we een rustig momentje om bij te kletsen. We herkennen bij elkaar de verwarring die de ervaring van de meditatieretraite ons heeft bezorgd en wat is het fijn om dit te kunnen delen!
Maike, die eerder dan wij uit Pai is vertrokken is Suus toevallig (toeval bestaat lekker niet) tegengekomen. Daarnaast heeft een Engels meisje zich er nog bijgevoegd. Met deze club van ondertussen zeven meiden gaan we onze oversteek naar Laos maken.
Na een gezellige avond met een flinke bui op ons hoofd en een bezoekje aan de nightmarket in Chiang Rai worden we de volgende ochtend vroeg opgehaald.
In gedachten neem ik afscheid van het derde land dat ik bezoek deze reis. Noord-Thailand, je hebt me veel gebracht in drie weken tijd. Ik ben met mezelf geconfronteerd, ik heb dromen mogen waarmaken, olifanten van dichtbij mogen zien en knuffelen, ik heb doorgezet toen ik dacht dat ik niet meer kon in de jungle, mooie mensen heb ik mogen ontmoeten, ik heb ervaren dat lokale bevolking ook leuk en aardig kan zijn, Pai was de pleister op mijn wond van persoonlijke conflicten en ik heb met waterpistolen door je straten mogen lopen vanwege Songkran. Dat en nog veel meer, ik ben toe aan een nieuw land om alle opgedane ervaringen een plekje te kunnen geven maar wat koester ik jou voor eeuwig.
We beginnen de turbulente reis met een minibusje waarmee we naar de grens worden gebracht. De chauffeur is ietwat enthousiast maar hij begeleidt ons goed bij het invullen en verzorgen van de juiste papieren.
Eenmaal aan de grens is het een kwestie van paspoorten checken, betalen voor het visum voor Laos en een stempel in het paspoort ontvangen. Yes, weer één erbij!
Hierna is het wachten op de tourbus die ons daadwerkelijk de grens overbrengt, dan stappen we in een tuktuk en worden we naar een plek gebracht waar we voorbereidingen kunnen treffen voor onze tweedaagse reis met een slowboat die we voor de boeg hebben.
De slowboat is een lange boot waar officieel zo’n 80 mensen op mogen maar waar we met 120 man op elkaar gestouwd worden. Prima. Hutje mutje kijken we elkaar allemaal eerst wat verdwaasd aan maar al snel vindt iedereen een plekje, danwel op een stoel danwel op de grond op een reddingsvest als kussentje want waarom zou je die dragen?
Van 11:30 tot 17:30 zitten we op de boot. Met een fris briesje is het goed te doen qua temperatuur maar het is best een lange tijd. Er zitten op de boot meer Nederlanders dan op een gemiddelde sloep in de grachten van Amsterdam dus dat brengt wel hilariteit alom. De zes uur breng ik door met gezellig kletsen, lezen, muziek luisteren, dutten en turen in de verte.
Wat ik niet wist maar wel blijkt is dat Laos prachtig is.
We stoppen in het kleine dorpje Pakbeng waar helaas de faciliteiten naar onze ervaring niet best zijn. De mensen daar leven op het toerisme van mensen die daar de nacht doorbrengen in de tweedaagse tocht met de slowboat. Dus men neemt het niet zo nauw met de gastvrijheid en hygiëne. Nogmaals, dat is ónze ervaring dus ik wil niet generaliseren. Nadat we met z’n allen als vee zijn opgejaagd in een pick-up truck worden we na een rit van drie minuten er weer uitgejaagd.
De eerste vraag die ik krijg is of ik wiet wil. Nou nee, liever een bed. Die hebben ze gelukkig ook. Stroom en de wc werken niet maar we nemen het voor lief. We worden flink afgezet maar we willen na deze lange dag alleen maar rust dus ook dit nemen we voor lief. Het personeel loopt dronken rond. Sterker nog, de ober loopt af en toe even naar een pilaar om er een biertje achter vandaan te halen en een nipje te nemen. Tijdens het eten gaat de toko bijna in de hens als een van de lampjes doorbrandt maar na een bak water omhoog te hebben gegooid is de paniek voorbij.
Suus en ik kletsen wel eindelijk heerlijk bij met een biertje en duiken daarna ons helaas niet zo schone bedje in. Het is de eerste keer dat ik mijn eigen lakenzak gebruik maar het weerhoudt me niet van jeuk over mijn hele lijf te hebben vanwege het gevoel van beestjes in bed. De nacht is onrustig met veel dromen, maagpijn en jeuk. Een combinatie van de bijwerkingen van de malariatabletten die ik voor Laos moet slikken, vermoeidheid en een rotenergie in het hostel.
Dus de volgende ochtend zijn we na een lekker ontbijtje blij om weg te gaan. Een tweede dag op de slowboat. We denken op tijd te zijn om een goed plekje te bemachtigen maar helaas zit de boot al goed vol. Suus en ik eindigen achterin bij de motor. “Komt wel goed”, denken we met goede moed. Als de boot eenmaal op gang is denken we na een uur dat we gillend gek worden. De motor maakt een verschrikkelijke herrie en geeft een enorme warmte af. Wat is reizen toch leuk! Na nog een uur zoeken we wat verlichting verderop op de boot. We voegen ons bij een groepje dat zittend met elkaar de tocht doorbrengt. We kennen elkaar ondertussen allemaal van naam of van gezicht dus de sfeer is al gauw alsof we bekenden van elkaar zijn.
We kletsen, zingen, dutten, verzitten als onze benen gaan slapen, lachen en maken plannen voor Laos.
Eind van de middag komen we aan in Luang Prabang en dan is mijn tocht door Laos dan echt begonnen.
Ik ben hier alweer anderhalve week en ik heb al zoveel te vertellen dat ik daar mijn volgende blog mee ga vullen.
Leuk dat jullie allemaal mee lezen, de reacties vind ik heerlijk om te lezen en geven veel energie. Bedankt daarvoor!
Liefs,
Nienke