Sawatdi kha allemaal,
Precies een week geleden op vrijdag 15 april stap ik rond half 8 ’s ochtends nerveus het terrein op van het Wat Umong Meditation Center in Chiang Mai.
Ik kom voor een meditatie retraite van in totaal vijf dagen en ik heb geen idee wat me te wachten staat. Ik mag meteen aanschuiven bij het ontbijt, in stilte, en met een gevulde maag meld ik me aan.
Van de monnik krijg ik een pakketje met beddengoed, een witte broek met bijpassend wit shirt dat ik gedurende mijn verblijf geacht word te dragen, de sleutel van mijn kamer en een rooster.
Mijn kamer is een klein hokje met een balkonnetje en een ventilator. Een welkome luxe aangezien de temperaturen op dit moment boven de 40 graden uit komen. Mijn bed bestaat uit een dun matje (hallo rug!), een lakentje, een klein kussentje en een dekentje. Sober, en dat is nu juist de bedoeling. Dit meditatie centrum is in tegenstelling tot andere tempels niet héél erg streng maar er wordt geadviseerd tijdens je verblijf geen gebruik te maken van je mobiel of andere manieren van ‘je bezig houden’ zoals lezen of muziek luisteren.
Omgekleed naar mijn ‘uniform’ krijg ik een introductie van een van de monniken in mediteren. We leren drie manieren namelijk zitmeditatie, loopmeditatie en stameditatie. De monnik geeft aan dat er een aantal regels zijn zoals geen make-up, geen sieraden, geen gedachten aan seks en geen telefoon. Hij vat het uiteindelijk samen als “eat less, sleep less, speak less, practice more!”.
Omdat ik wel vaker heb gemediteerd was het in eerste instantie niet nieuw. De technieken zijn wel nieuw voor me dus ik heb zin om te oefenen.
Als je mij zou vragen wat mediteren is, zou ik het in het kort omschrijven als gedachteloos in ‘het nu’ zijn. Althans, dat is het idee. Het doel erachter is dat je hiermee meer bewust wordt van het hier en nu in plaats van, zoals vaak gebeurt, in het verleden of de toekomst te leven. Zoals ook hier in het centrum wordt uitgelegd kan het jaren van oefening kosten voordat je daadwerkelijk een verandering merkt in je dagelijks leven. Toch ben ik van mening dat als je iedere dag even de tijd neemt, zeg een half uur, om te mediteren dat dit al verschil kan maken.
Op deze eerste dag duik ik er met vol enthousiasme in. Ik oefen het mediteren, klets wat met de andere internationale studenten maar ik houd me nog een beetje afzijdig en ik ga bij mezelf na wat ik hier kom halen. Het resultaat is dat ik tegen de avond zo’n beetje alle denkbare emoties heb gevoeld en de muren van m’n kamertje op me af komen. De nacht duurt lang en ik vraag me af wat ik hier in vredesnaam doe.
Na iedere nacht volgt gelukkig een ochtend en om 5:30 (in mijn opinie is dat toch echt nacht maar enfin) word ik wakker van de gong en, als gevolg van dit geluid, jankende honden. Aangezien 8:30 en 11:00 de enige momenten zijn van eten geeft m’n maag aan hier niet mee akkoord te gaan. Na het eerste blok van mediteren val ik dus subtiel aan. Het eten is hier heerlijk en divers. Voornamelijk vegetarisch en daar word ik blij van aangezien ik vrijwel geen vlees meer eet. Er wordt gegeten in stilte en ook dat bevalt me wel. Het geeft een bepaalde rust en ik eet met meer aandacht.
De rest van de dag volg ik netjes het schema. Tussen de middag hebben we vrije tijd. Het centrum ligt in een mooie omgeving maar vanwege de hitte is het niet te doen om dan rond te lopen. Het is alsof er constant een hete deken om je heen is gewikkeld. Ik breng de momenten dat er niets gepland is dus door in m’n kamertje of in het prieeltje op het terrein in de schaduw waar een ventilator zijn werk doet.
De monnik legt tijdens een van de lessen uit dat geluk vaak wordt veroorzaakt door zaken van buitenaf en daardoor tijdelijk zijn. Bijvoorbeeld zolang het liedje duurt kun je blij zijn of geraakt zijn maar erna is het over. Het is dus waardevol om op zoek te gaan naar, cliché maar waar, het geluk in jezelf.
Op zoek naar geluk in mezelf dus, jeetje… Deze dag ben ik vooral wat vlak wat betreft emoties. Ik voel me leeg en vol maar het interesseert me niet zo. Ik heb honger, ik voel me sloom en ik heb behoefte aan afleiding. Ik besluit uiteindelijk wat te puzzelen maar hierdoor snap ik meteen waarom het bezig zijn met externe zaken wordt afgeraden. Tijdens de puzzel speel ik zo’n beetje de gehele film ‘Grease’ af in m’n hoofd en van rust is absoluut geen sprake.
De randvoorwaarden die worden gesteld door het meditatie centrum, dus zo weinig mogelijk bezighouden met bijvoorbeeld lezen of schrijven, de witte kleding, een duidelijke dagelijkse routine en geen opschmuck aan het lijf, maken dat je alleen maar bezig kunt zijn met jezelf.
Ik vind gelukkig een andere manier van afleiding, vegen. Er wordt op twee momenten van de dag verwacht dat je een vorm van corvee doet om het meditatieterrein met elkaar te onderhouden. Dit geeft de nodige afleiding en het geeft een voldaan gevoel.
Na een redelijke nacht breekt de volgende dag aan en ik schiet meteen een andere kant op. Frustratie, hele erge frustratie. Het mediteren lukt me niet zoals ik wil en ik ben ontzettend moe. Ik krijg mezelf niet vooruit gebrand en ik doe tussen de geplande blokken in alleen maar dutjes. Na de ochtend gaat het wat beter, er zijn nieuwe internationale studenten gearriveerd en ik ontmoet een leuk Nederlands stel, Lars en Auke. Doordat ik er al een paar dagen ben merk ik dat het me een fijn gevoel geeft dat ik al wat vertrouwd ben met de structuur van de dag en de bezigheden ten opzichte van de anderen.
’s Middags gaan we vlakbij de tempel naar een Australische man die al bijna 40 jaar als monnik door het leven gaat. Iedere zondagmiddag is er de mogelijkheid om naar hem te luisteren en vragen te stellen over het boeddhisme. Alles in het handige internationale Engels.
Na twee uur naar hem te hebben geluisterd loop ik volledig onder de indruk en geïnspireerd terug naar ons stekkie. Wees niet bang, ik ben niet ineens een boeddhist geworden, maar wat heb ik een paar mooie inzichten opgedaan uit deze levensfilosofie door de manier waarop deze man sprak en zaken uitlegde. Een interessante aanvulling op waar ik deze vijf dagen mee bezig ben.
Na een ontzettend onrustige nacht, gedachten vinden hun weg toch het makkelijkst in de nacht lijkt het, ben ik blij als de ochtendbel gaat. Na het eerste blok self-practice help ik de Thaise vrouwen in de keuken met koken. Ze hebben zich een beetje over ons als internationale studenten ontfermd en ik voel me geborgen bij ze omdat ze zo lief zijn. Het koken maakt dat ik me niet meer in m’n kamertje opsluit maar me begeef onder de mensen en op een bepaalde ongedwongen manier ook bezig ben met ‘in het nu’ zijn.
Deze vierde dag merk ik dat al bezig ben met mijn vertrek morgen. Heel eerlijk gezegd vind ik het jammer dat het er alweer bijna op zit. Ik heb het gevoel dat ik nog niet klaar ben. Dit geeft me wel weer een paar mooie inzichten en bewustwording binnen mijn persoonlijke ontwikkeling.
In de middag lopen Auke en ik een rondje door de omgeving met tempels, tunnels en boeddhabeelden.
Fijn om even wat kletsen in het Nederlands, de omgeving in me op te nemen en in sommige opzichten herkenning te vinden bij elkaar.
Ik heb de rest van de dag moeite met hier en nu aanwezig zijn omdat mijn gedachten steeds afdwalen naar de volgende dag, het vertrek, en wat er dan allemaal weer op de planning staat. ’s Nachts kan ik niet slapen en op een gegeven moment ben ik er klaar mee. Klaar met nadenken, klaar met mezelf dwingen tot meer dan wat ik al doe en klaar met dwingen tot iets juist niet doen. Het helpt niet.
Na een tijd te hebben gewoeld voel ik opeens een rust en zegt mijn innerlijke stem “het is goed zo”, “het is goed”.
En dat is precies waar het voor mij om draait. Niet altijd beter, mooier, leuker en groter willen. Niet alleen tevreden kunnen zijn met een grote MAAR er achteraan. Nee, een punt durven zetten in plaats van een komma.
Het vertrek uit de tempel was mooi. Het afscheid nemen van mijn nieuw gemaakte Thaise ’tantes’, van Lars en Auke en van de plek waar ik 5 dagen lang in gezelschap van mezelf ben geweest.
Ik krijg een lift van een van de Thaise dames en haar gezin en ik neem knuffelend afscheid. Ik kan m’n telefoon weer aanzetten, ik heb weer mensen om me heen en nog net niet zwevend kom ik stralend m’n hostel binnen waar ik 5 dagen geleden weg ging.
En dan komt de klap… Alle opgedane inzichten en rust zweven als losgeslagen projectielen door m’n hoofd. Ik kan het niet plaatsen in de ‘normale wereld’ en ik ben volledig in de war. En nog steeds een beetje. Ondertussen ben ik alweer drie dagen verder en heb ik veel beleefd. Het is intens en bijzonder.
Gisteravond waren Suus en ik weer even herenigd voor één avond en ze zei dat ik anders uit m’n ogen keek.
Ik voel me ook anders. Iets in me is veranderd en ik kan er geen woorden aan geven. Het voelt zowel vreemd als fijn, zowel verwarrend als verhelderend. Maar weet je, de tijd zal het leren. Voor nu?… Je raadt het al, “Het is goed”.
Liefs!