En dan ineens ben ik bijna twee maanden terug van de reis van mijn leven. De tijd daar is niet eens gevlogen want wat heb ik alles intens beleefd. Gek genoeg ben ik verbaasd hoe snel de tijd hier weer aan me voorbij gaat. De afgelopen tijd is er veel op me af gekomen. Familie, vrienden en kennissen weer zien, een nieuwe baan, een nieuwe ik, terug in mijn oude vertrouwde omgeving waar ik me voordat ik weg ging niet altijd happy meer voelde en veel plannen die ik tot uitvoering wil brengen.
Soms moet ik eraan wennen dat ik twee maanden na terugkomst nog steeds oké ben met het feit dat ik weer thuis ben. Voor de mensen om me heen soms een verrassing want ik riep voordat ik weg ging nogal eens dat ik niet gemaakt ben voor het leven op één plek. Maar na vijf maanden van huis te zijn heb ik beseft dat ik mede door de mensen om me heen gedefinieerd word. De diepgaande contacten met de mensen om mij heen zijn, tot mijn verbazing, een grote invloed in wie ik ben als persoon. Mensen die me goed kennen en de wetenschap dat ik die mensen ook goed ken maken dat ik me zo ontzettend geworteld voel hier thuis.
De grootste verandering waardoor ik meer rust ervaar is dat ik tevreden ben. Mijn basis is niet meer een golfbeweging met hoge ups van euforisch, hysterisch geluk en lage downs maar een kabbelende tevreden lijn. Uiteraard met zo nu en dan een piek van geluk of een uitschieter van ontevredenheid. Maar is dat niet menselijk? Ja, ik vind van wel. Het streven naar 24 uur per dag ultiem geluk is wat mij betreft gedoemd te mislukken en niet waar het leven om zou moeten gaan. Voor mij gaat het om acceptatie van dat wat je niet kunt veranderen en regie nemen in waar je invloed op kunt uitoefenen.
De vraag wat ik hier in vredesnaam op deze aardkloot doe stel ik mezelf een stuk minder vaak. Ook dat geeft rust want dit was een vraag waar ik me zo’n beetje dagelijks mee bezig hield. Niemand gaat mij (een bevredigend) antwoord geven op deze vraag en ik heb besloten er een mooie tijd van te maken zolang ik er ben. Hier in het nu is het oké en ik laat me minder belemmeren door het verleden en de toekomst. Voelt goed kan ik je vertellen!
Reizen blijft een onderdeel van wie ik ben, een passie die ik af en toe tot uiting moet laten komen. Ik heb een hoop dingen van mijn lijstje kunnen strepen van wat ik wilde zien, maar er zijn ook weer dingen bijgekomen. Ik blijf dromen van bestemmingen en ik heb het volste vertrouwen dat als ik het echt wil, ik die dromen waar kan maken. Voor nu kan ik nog teren op mijn ervaringen in die vijf bijzondere maanden. Er liggen nog een hoop filmpjes en foto’s op me te wachten om in een vat gegoten te worden die mijn herinnering levendig zullen houden.
Ik zweef lekker door het leven maar gelukkig heb ik ook nog mijn pootjes op de grond. Ik ben niet verlicht en ineens in een staat van constant zen-zijn. Gelukkig niet, ik ben nog gewoon wie ik ben. Ik pak dingen wel anders aan waardoor ik op dit moment het leven een stuk lichter ervaar dan voorheen. Het leven is niet perfect, er zitten nog steeds dingen tegen en ik heb nog steeds zo nu en dan een rotdag. En dat is oké. Het hoeft even niet meer beter, gekker, leuker en mooier. Ik ben een tevreden mens!