Selamat Pagi,
Daar ben ik alweer, misschien sneller dan verwacht maar ik wil niet naar huis voordat ik mijn verhaal af heb kunnen maken!
Dus terug naar waar ik was. Taman Negara is een groot gebied met het oudste regenwoud ter wereld. Na een paar uur met de minivan stappen we over op een slowboat die ons via de rivier naar Tanah Rata brengt.
De tocht duurt een paar uur en is heerlijk. Vanwege de al lang durende droogte staat het water laag en moet er af en toe geduwd worden als we vastlopen. Een klein avontuur met een mooi uitzicht en een heerlijk briesje door het haar.
Aangekomen checken Kim, Annina en ik in in hetzelfde hostel. De dorm is vrij basic zonder wifi en twee stopcontacten voor acht mensen, maar wat wil je in de jungle! Stiekem ook wel lekker om even wat minder bereikbaar te zijn. De luchtvochtigheid en de temperatuur zijn hoog hier dus het is weer even wennen in vergelijking met de koele Cameron Highlands waar we net vandaan komen.
Samen met de Jan & Angelique voegen we ons met elkaar bij de geplande nachttour. We gaan wandelend door het regenwoud op zoek naar beesten. Oftewel joekels van spinnen, waardoor ik me afvraag waarom ik me in vredesnaam heb opgegeven voor deze tour.
Uiteindelijk zie ik de lol ervan in door op gepaste afstand te blijven en met mijn medestanders te schelden op de ozo geliefde diertjes. Wat wel echt gaaf is, is dat de gids een schorpioen duidelijk kan laten zien door een uv-licht (gepaste afstand, ik herhaal, gepaste afstand).
Na dit avontuur is het douchen en naar bed! De volgende ochtend gaan we meteen mee met de volgende tour. Met een bootje gaan we maar de andere kant van de rivier om te hiken. Het is een degelijke afstand om te wandelen maar door de warmte en al het moois dat er te zien is zijn we een paar uur onderweg.
We klimmen voornamelijk naar boven en zien daar op twee uitzichtpunten een mooi plaatje van het gebied.
Op de terugweg doen we de befaamde ‘canopy-walk’, oftewel een traject over hangbruggen tussen de hoge bomen. De bruggen hangen op een hoogte van ongeveer 45 meter.
Van te voren dacht ik “kan in ’t bakkie” maar wiebelend lopend over de verschillende bruggen geeft het echt een kick!
Na de tour doen we het de rest van de dag rustig aan en genieten we van de vrije tijd in dit mooie gebied.
De volgende dag gaan we op tijd uit bed en nemen we afscheid van Annina. Samen met Kim, Jan en Angelique ga ik met de bus richting Perhentian Island. Vandaag is het officieel Hari Raya, suikerfeest, en merken we iets van de hysterisch voorspelde drukte. Tot nu toe is het alles meegevallen maar vandaag is het op de weg goed te merken. Hierdoor komen we later dan gepland aan in Kuala Besut waar we de speedboot nemen naar het eiland.
Ondanks dat we in het donker aankomen ben ik meteen fan. Het is een klein paradijs waar geen scooters of auto’s rijden. Alleen maar strand, zee, duikscholen, accommodaties, barretjes, restaurants en minishops. Er zijn verschillende stranden te bereiken met de benenwagen of een bootje. Long Beach is het grote, duurdere en toeristische strand maar wij verblijven op Coral Bay, iets minder duur en minder massatoeristisch. We ontmoeten de Nederlandse Sander die ons die avond mee neemt naar Long Beach om kennis te maken met het eiland en meteen een hoop mensen.
De volgende dag ‘komen we bij’ van het reizen en de gedane activiteiten de afgelopen dagen. We liggen in zeesterpositie (oftewel plat) op Long Beach. Oh ja, we zwemmen en eten ook!
Een paar jaar geleden heb ik voor het eerst van mijn leven gesnorkeld, in Vietnam. In Thailand wilde ik dit nog eens doen maar dit is er vanwege het mindere weer en tijdgebrek niet van gekomen. Vandaag wordt dus de dag dat ik de strijd met mijn angst voor de vis weer eens aan ga! Dus we gaan met elkaar mee met een heerlijk toeristische snorkeltour.
We worden met een bootje naar drie verschillende plekken gebracht. We starten bij Coral Garden waar talloze visjes zwemmen en mooi koraal te zien is. Voor mij een hele ervaring!
Vervolgens gaan we naar Shark Bay waar we helaas geen haai zien (heel vervelend) maar wel wederom mooie visjes! Ik geniet er zowaar van.
De laatste stop is Turtle beach en daar zien we een zeeschildpad! Gek genoeg vind ik die dan weer niet eng dus ik ben blij dat we dit mogen aanschouwen. Het water is ontzettend blauw en helder en ik kan zelfs genieten van het feit dat je de schaduw van de boot op de bodem kunt zien.
De rest van de dag genieten we na op het mooie strand waar we bakken zodat we ’s avonds nagloeien van de zon. De zonsondergang is prachtig en ik sta erbij stil dat dit de laatste daagjes van mijn reis zijn. Het is oké. Hier op dit mooie eiland zijn is oké en het is ook oké dat ik zaterdag naar huis vlieg. Ik heb iets heel moois om naartoe terug te gaan, een thuis.
Voordat ik terug naar Kuala Lumpur ga had ik eigenlijk nog het plan naar een eiland te gaan aan de andere kant van Maleisië. Maar ik heb het hier heerlijk naar m’n zin en ik wil niet weer zo snel in een bus moeten stappen dus ik besluit tot aan mijn rit naar Kuala Lumpur hier op Perhentian Island te blijven. Bovendien blijven mijn reisgenootjes ook en hebben we nog meer leuke mensen ontmoet dus des te minder reden om weg te gaan.
De rest van de week kan ik beschrijven door “zon, zee, strand”. De jongens duiken, want daar is het eiland befaamd om, en Kim, Angelique en ik doen echt de hele dag niets. We vinden het al veel moeite om naar het lunchcafé te lopen. We nemen niet eens de moeite om de tien minuten naar Long Beach te lopen want, zo is onze theorie, waarom daarheen gaan als Coral Bay waar we verblijven ook prachtig is?
Dus ’s ochtends ontbijten we bij Amelia Café, dan plat in het zand, we lunchen wederom bij Amelia Café, terug naar de handdoeken om verder te bakken en meestal eten we ’s avonds bij Ewan ‘ s Restaurant. Het leven is simpel en goed en het stimuleert het dagdromen!
Ik heb een herinnering dat ik vroeger rijdend in de auto naar of in Frankrijk naar de wolken staar. De kunst is dan op zoek te gaan naar figuren in de wolken. Hier moet ik aan denken als ik weer eens op m’n sarong op het strand lig en me laat verwarmen door de zon. Ik probeer weer figuren zien in de wolken, als die er zijn, en ik ben weer even terug in de tijd. Wat me vroeger nog nooit is opgevallen of misschien ook niet te zien was, is een cirkel om de zon heen, een halo. En zo wordt mijn vroegere herinnering verrijkt met een nieuwe ervaring. Wat is de natuur toch intens bewonderenswaardig!
De natuur laat zich een aantal keer ook letterlijk horen door bulderend onweer. Gelukkig alleen in de nacht en overdag is het alsof er niets is gebeurd!
’s Avonds doen we nog wel eens een drankje en twee avonden kijken we een film bij een resort. Ze hebben daar een scherm voor opgehangen dus in de openlucht en met de voetjes in het zand wordt er film gekeken. Geniaal!
Het moet niet gekker worden maar één van de avonden gaan we zelfs helemaal naar Long Beach om wat luxer uit eten te gaan in de zin van ‘ons laatste avondmaal’ met elkaar.
Op de laatste dag nemen we zelfs de moeite om met een boottaxi naar Mira Beach te gaan. We doen hetzelfde, oftewel niets, maar wel met een ander paradijsje als decor.
De allerlaatste avond lopen we na de film terug naar onze hutjes. Ik loop in mijn eentje nog even naar het water en ik sta met mijn voetjes in de zee. Opeens raakt het me, deze reis zit er bijna op. Wat is ’tijd’ toch een bijzonder fenomeen. Zo kijk je ergens ontzettend naar uit en zo is het avontuur beleefd. Ondanks dat het bizar is dat het einde in zicht is, vind ik niet dat de tijd is gevlogen. Ik heb het gevoel dat ik een jaar ben weg geweest omdat ik zoveel heb meegemaakt.
In gedachten turend naar de sterren kijk ik terug op mijn reis. Ik heb vele culturen leren kennen, niet alleen van de landen waar ik ben geweest maar ook van de vele reizende mensen die ik heb ontmoet. Ik ken mijn paspoortnummer ondertussen uit mijn hoofd en ik heb in veel verschillende accommodaties de nacht doorgebracht. Van smerig tot geweldig, van herrie tot absolute rust en van goedkoop tot duur. Ik heb gereisd middels bussen, treinen, speedboot, ferry, vliegtuig, scooters, taxi’s, minivans, 4×4 en metro’s. Ik heb niet één specifiek hoogtepunt. Ik ben bevoorrecht om hoogtepunten in verschillende categorieën te hebben. De diversiteit van mijn reis en het uit laten komen van dromen is wat ik het meeste koester. Ik kijk nog even naar de weerspiegeling van het maanlicht op de zee en dan loop ik naar mijn chalet om mijn tijdelijke inboedel weer in mijn backpack te stoppen.
En dan is het donderdag en nemen we afscheid van elkaar. Jan en Angelique gaan dezelfde kant op en na wat gedoe met vertraging van de ferry zitten we in de bus richting Kuala Lumpur, onze laatste stop! Ik ga terug naar het vertrouwde Sunshine Bedz hostel en ’s avonds maken we met z’n drieën nog van de gelegenheid gebruik om een borrel te doen in de Heli Lounge. Een skybar met de mogelijkheid een tafeltje te bezetten op het heliplatform. Dat geeft de mogelijkheid tot een 360 graden uitzicht op de grote stad!
De laatste dag in Kuala Lumpur is het nog shoppen geblazen en Chinatown onveilig maken. We maken in de grote markthal nog een souvenir voor onszelf en we laten ons van onze kunstenaarskant zien.
Maleisië, je stond nooit hoog op mijn lijstje maar ik heb geen spijt van de keuze naar je toe te reizen. Wat heb je mooie natuur, van het oudste regenwoud tot aan de theeplantages. Je inwoners zijn vriendelijk en de veel geziene glimlach vind ik betoverend. Ik heb het heet gehad, weer kou gevoeld, het was het meest prachtige weer en het noodweer ’s nachts was heftig, ik heb genoten, gerelaxt en ik ben poepiebruin geworden!
Herinneringen zijn er om bewaard te worden dus van ieder land heb ik wel een klein souveniertje. Alles is ingepakt en ik ben klaar om te gaan. Het zit erop.
Ik heb de laatste jaren gezegd dat ik een zoekende ziel ben. Wat heb ik mezelf tekort gedaan. Waarom hebben we als mens toch de neiging om excuses te maken voor hoe we in het leven staan? Dus ik stop ermee, het is niet nodig. Ik ben geen zoeker, ik ben een vinder.
Vele malen heb ik gezegd of de tip gekregen dat ik nog even moet genieten voordat ik weer terug naar het ‘normale’ leven ga. Maar iets hierin voelde niet goed. En ik snap waarom. Ik maak geen onderscheid (meer) tussen het ‘normale’ leven en in dit geval het ‘reizende’ leven. Ik vind het geluk in dat wat ik doe, om het even wat het is. Reizen is niet alleen maar leuk en genieten. Werken is niet alleen maar leuk en genieten. Het leven is niet alleen maar leuk en genieten. Maar zonder modder kan de lotusbloem niet groeien. Sterker nog, zonder modder kan de lotusbloem niet eens leven. Bourdain zegt het prachtig en wat mij betreft staat ’travel’ voor ‘reizen’ in de breedste zin van het woord.
Ik heb ingezien dat als de jas van het leven niet meer past ik daar iets in kan veranderen. Dus nee, ik ga niet terug naar het ‘normale leven’. Ik ga gewoonweg door met leven, ik ga naar huis omdat ik dat wil en niet omdat het moet. En net als op reis de afgelopen maanden zal ik het soms leuk vinden en soms heel erg stom. Het is geen “en ze leefde nog lang en gelukkig”-einde. Dit is het einde van een hoofdstuk en ik heb zin om de bladzijde om te slaan en naar het volgende hoofdstuk te gaan. En ik blijf schrijven dus af en toe meelezen is toegestaan voor wie wil!
Bedankt lieve lezer voor het mee beleven van mijn avonturen, ik voel me een bevoorrecht mens. Namasté!
Pap, mam, ik kom er aan!!
Met veel liefde,
Nienke
P.s. mocht u mij op korte termijn tegen komen, wees gewaarschuwd voor eventuele dikke knuffels van mijn kant!