Sabaidee allemaal,
Laos ligt alweer achter me maar wat een heerlijk land en daar heb ik veel over te vertellen!
Ruim 2,5 week geleden komen we eind van de middag aan in Luang Prabang waar Suus, ik en de andere meiden met een tuktuk naar ons hostel, LPQ Backpackers, worden gebracht. Suus en ik hebben geboekt maar de andere meiden niet en er is geen plek meer dus zij zoeken een plekje bij de buren. Na een paar uur in ons hostel besluiten we daar morgen ook naartoe te verhuizen want het is heel krap in de dorm en het personeel is niet erg aardig. Prima voor nu uiteraard.
We zijn aardig kapot van de reis dus we rusten wat en nemen dan een kijkje op de nightmarket. Wat heeft Laos leuke spullen! Kwijlend beloven we onszelf de laatste dag in Luang Prabang een shopavondje. Ik eet een hapje met Suus, Kiek en Maike en hierna duiken we ons bedje in om morgen weer fris en fruitig onze dag te kunnen beginnen.
Deze dag beginnen we rustig aan en begin van de middag gaan we met een georganiseerde bus naar de Kuong Si waterval. De chauffeur rijdt volgens Aziatische gewoonte als een malloot dus misselijk en bezweet strompelt twaalf man de bus uit na een uur rijden. Maar het is al gauw vergeten als we veel mensen zien die we op de slowboat hebben ontmoet.
Met z’n allen lopen we richting waterval. Onderweg komen we langs een berenopvang, er staan borden met uitleg over de redding van deze dieren maar de kleine verblijven geven me een ander gevoel. Ik blijf dit soort dingen moeilijk vinden.
Dan komen we aan bij de mooie waterval.
Het hele geheel bestaat uit een stuk of zeven plateaus waardoor je een flink stuk omhoog kunt lopen en iedere keer weer langs een mooie plek met water loopt.
Er wordt ons aangeraden om door te lopen bij een bord dat aangeeft dit gedeelte niet te betreden. Hier eenmaal aangekomen twijfelen we even maar als echte schapen lopen we achter het spreekwoordelijke schaap aan dat de dam over durft.
We betreden de ‘danger zone’ en na een paar minuten komen we inderdaad aan bij een prachtige plek waar we ook kunnen zwemmen. Het is een rustige plek maar met de groep waarmee we zijn is het toch algauw een druk bezochte plek.
Na een welkome verfrissende duik verlaten we deze ‘danger zone’ weer en drogen we op op een houten vlonder met uitzicht op een mooi deel van de waterval.
De rit terug naar het hostel is nog even turbulent met onze, laten we het houden op, bijzondere chauffeur. Maar we komen heelhuids aan en zijn blij met de gezellige en mooie middag. Na een douche begeven we ons naar Mount Phou Si voor de zonsondergang. Met lange broeken in verband met de aanwezige tempel bovenop de berg beklimmen we de inmiddels bekende trappen in de hete zon. Bezweet komen we aan en zoeken we een plekje om wat mooie plaatjes te schieten.
Ondertussen is heel de groep waarmee we op de slowboat en bij de waterval waren gearriveerd en maken we het ons gemakkelijk om de zonsondergang te aanschouwen.
En die is prachtig. Het uitzicht is als een ansichtkaart en we genieten met een mee naar boven gesmokkeld biertje van dit moment.
De zonsondergang doet zijn intrede met een bijbehorend adembenemend uitzicht.
Een van de mooiste zonsondergangen die ik tot nu toe heb mogen zien.
Als het nog net niet helemaal donker is lopen we met elkaar naar de nightmarket waar een gedeelte is met eten. Er is een buffet waar je onbeperkt mag opscheppen.
Vanwege de lange kleding, de tocht naar beneden, het hoge energielevel van de groep en het smalle overkapte buffetstraatje gutst het zweet van onze hoofden. We scheppen op en eten allemaal ons maaltje op. In rust want het is smullen. Aangezien je onbeperkt eenmaal mag opscheppen is het een rotzooitje in een bakje maar laagje voor laagje door het voedsel heen werkend kom ik steeds weer nieuwe smaken tegen. Wat kan eten toch fijn zijn.
Na een douche gaan we met de hele bende naar Utopia, een loungebar waar veel westerlingen zich verzamelen. Een gezellige vibe waar we ons prima vermaken.
Rond 23:00 sluit de toko en dan laten we ons meesleuren in de stroom van het toerisme. Het is hilarisch en onwerkelijk maar de hele goegemeente verplaatst zich middels tuktuk naar een bowlingcenter. Ja echt, met een bowlingbaan dus! Een loods met tl-licht, prettig na een avond dansen, een stuk of tien bowlingbanen en heel veel toeristen waarvan zeker de helft minstens aangeschoten is. Hysterisch!
Suus en ik vormen een team en gooien strike na strike! Oké, twee strikes en we worden tweede maar we hebben een lol en huppelen over de bowlingbaan van vrolijkheid omdat het eigenlijk allemaal nergens op slaat. Bowlen in Laos, je moet het meegemaakt hebben!
De volgende dag nemen Suus en ik een chilldag. We doen het rustig aan en lopen wat door de stad Luang Prabang. Het is een leuke stad met een gezellig sfeertje. Laos is een Franse kolonie geweest en dat is terug te merken in sommige delen van de stad in de bouwstijl. Daarnaast is het terug te vinden in het lokale voedsel dat overal te vinden is, brood. Bakkerijtjes met verschillende soorten brood en stalletjes op straat waar sandwiches worden verkocht met allerhande beleg.
Het diner nuttigen we weer aan het buffet op de nightmarket want het is zoals gezegd goed eten en ook nog eens voor weinig geld.
We struinen nog wat over de nightmarket en houden het na de lange avond van gister vanavond op tijd voor gezien.
Een andere reden om op tijd naar bed te gaan is dat we de dag erna rond zonsopgang, oftewel 5:30, op staan. In Luang Prabang komen rond die tijd namelijk monniken uit alle hoeken van de stad naar de hoofdstraat om hun aalmoezen te ontvangen.
Ontelbaar veel monniken lopen in hun mooie monniksgewaden langs de straat met een ketel waarin zij voedsel ontvangen. Dit wordt gedoneerd door de lokale bevolking en soms ook toeristen.
Met gepaste afstand kijken we toe. Het heeft iets nederigs, twee kanten op. Aan de ene kant krijgen de monniken eten gedoneerd en zijn ze hierin afhankelijk van de maatschappij. Aan de andere kant zitten de mensen die dit doneren op hun knieën, in ieder geval lager dan de monniken, en geven ze op een respectvolle maar ook nederige manier het eten. Het is een symbolisch ritueel waarin voor mij het principe van ‘geven en nemen’ zichtbaar is. De monniken krijgen maar geven de leer van het boeddhisme door. De maatschappij geeft eten en krijgt hiervoor een ‘schoon’ karma terug.
In de loop van de ochtend ga ik met Suus, Kiek, Maike en Martha (een Belgische meid die zich ook heeft aangesloten) met een minibusje op naar Vang Vieng. De rit is hobbelig maar wat een prachtige natuur.
Het is heerlijk om verwonderd te worden door dit nieuwe land met nieuw soort natuur. De bergen zijn adembenemend. Ze lijken gemaakt van oase (denk aan kerststukjes) en pluche, een nieuw soort beschrijving die Suus en ik ter plekke bedenken bij dit aangezicht.
In Vang Vieng lopen we met de club meiden door de stad en zoeken we op de bonnefooi een hostel. Chill Lao wordt aangeraden door toeristen op straat dus daar checken we tien minuten later in. Het hostel doet de naam eer aan want de dorm heeft airco en wifi dus chillen is een goed tijdverdrijf de rest van de middag!
Vang Vieng zit vol karakteristieke, toeristische kenmerken. Zo is er de serie Friends, wie kent het niet. Een aantal restaurants in deze stad hebben tv’s waar nonstop Friends wordt afgespeeld. Ik als ware fan ben dolgelukkig! De komende dagen ben ik regelmatig in de Friends bar te vinden, er is goeie wifi en goed eten!
Het is lastig uit te leggen maar na 2,5 maand reizen is het heerlijk om even doelloos te staren naar een scherm en je te laten vermaken.
’s Avonds vinden we een leuke plek ‘Earth Bar’ met live muziek en de ‘slowboat-ploeg’.
Iedereen doet over het algemeen dezelfde plekken aan en aangezien een hoop mensen van de groep ook nog eens Nederlands is, schept het toch een band. Iedereen doet lekker zijn eigen ding maar het is altijd weer feest als we elkaar tegenkomen. In Vang Vieng is het dus niet anders.
Na gedanst te hebben op de live muziek zoeken we een club op waar veel mensen te vinden zijn. De Sakura Bar is een plek waar mensen naartoe komen om te drinken en dansen.
Ik doe een drankje mee, al is het meer om het shirtje dat ik erbij krijg, een shirt dat je overal ziet al reizend in Laos. Ook al houd ik normaal niet van dit soort collectieve hypes, dit keer doe ik er gezellig aan mee. Tegen middernacht sluit de toko en gaat het feest ergens anders door maar ik en Suus met nog een paar meiden zoeken ons bedje op na deze geslaagde avond.
Het is tijd om deel te nemen aan de volgende hype in Vang Vieng, namelijk tuben. Dit houd in dat je met een grote band de rivier op gaat om je met de stroom mee te laten drijven naar een eindpunt. Voorheen was dit voornamelijk een activiteit waarbij veel toeristen het nodig vonden zich ladderzat te drinken en waar drugs misbruikt werd waardoor er jaarlijks zo’n 70 doden vielen. Een paar jaar geleden heeft de regering ingegrepen en moesten bijna alle barren langs de rivier sluiten. Er zijn er nog maar twee over en de tocht is hierdoor een stuk gemoedelijker geworden. Suus, Kiek, Martha en ik doen de relaxte variant want we willen graag levend de rivier uit komen.
Als we na twee minuten drijven het water worden uitgevist bij de eerste bar slaan we de drank met de bijbehorende spelletjes dus vriendelijk af en installeren we ons weer in onze tubes.
Het is echt genieten geblazen. De rivier is een welkome afkoeling, de tube ligt lekker en de omgeving is weer prachtig. We vermaken ons de hele middag met dobberen, chillen, kletsen en zo nu en dan peddelen.
Als we dan ook nog eens na een douche in een hangmat liggen in de Smile Beach Bar (een openluchtbar) tijdens de zonsondergang aan de waterkant weet ik het zeker; wat heb ik het goed.
We sluiten de dag af in de geliefde Friends bar en ondanks dat ons hostel een broedplaats is voor dronken toeristen chillen we in onze dorm verder met wifi en airco. Met vijf meiden in een dorm kunt u zich voorstellen dat er zich een waar kippenhok ontvouwt. Echt, ik heb bijna in m’n pyjamalegging geplast van het lachen en waarom weet niemand. De kracht van vrouwenhumor.
De regen doet zijn intrede deze nacht. En dat hebben we geweten. Rond 6:30 lig ik al wakker te luisteren naar de regen met het onweer en ineens is het alsof de hel losbarst. Uit het niets komt het water letterlijk door het plafond. Suus roept iedereen wakker en ik doe het licht aan in onze 12-persoonsdorm maar als ik zie dat het water precies op de plek van de lamp (lees: peertje aan een stroomdraad) naar beneden komt zetten, doe ik het weer uit. Het personeel dat ik ondertussen heb geroepen zet het even hard weer aan en lijkt even niet te weten wat te doen. Aangezien het onweert kijken Suus en ik elkaar aan en met één blik begrijpen we elkaar, “wegwezen uit deze kamer”. De backpacks liggen in boxen met slotjes onder de bedden en ondertussen loopt het water over de vloer. Nog net op tijd voordat het mijn backpack bereikt kan ik hem onder mijn bed vandaan halen en hem erop gooien. Ik heb nog nooit zo snel m’n tas ingepakt. Ik ben rustig, maar adrenaline giert door m’n lijf. Het water komt als een waterval uit het plafond en het staat ondertussen ongeveer tot aan de enkels. Gelukkig kunnen we naar een dorm aan de andere kant van het hostel en daar zitten we droog. En dan is het wachten tot het stopt met regenen en we doen geen oog meer dicht uiteraard.
We krijgen ontbijt en als het regenen gestopt is gaat het personeel aan de slag. Alles wordt gedweild en een paar uur later is het alsof er niets is gebeurd. Lekker wakker worden dit!
Voor vandaag hebben we ons aangemeld voor een dagtour dus met slaperige oogjes verzamelen we ons in de tuktuk die ons op komt halen. Suus, Fiona, Kiek, Martha en ik zijn de enige westerlingen. Verder lijkt het alsof heel China/Japan/Korea zich heeft verenigd, herkenbaar aan de selfiesticks en camera’s. We beginnen de dag bij de ‘watercave’, een ontzettend toeristisch gebeuren maar niet voor niets want het is een happening. We worden op tubes een grot ingejaagd waar we ons door middel van een touw moeten voortbewegen. Onze spullen waaronder camera’s blijven op het droge en we krijgen een hoofdlamp zodat we wat licht bij ons hebben. Het begin is even spannend want het is best smal en nauw. We slepen ons aan het touw, drijvend in de tubes, door de grot en het is echt heel gaaf. De grot zelf is prachtig en doordat het donker is heeft het iets avontuurlijks. We barsten met elkaar in zingen uit omdat het zo lekker echood met als climax de Titanic klassieker ‘My heart will go on’ omdat we ons toch een beetje filmisch vergaan voelen op ons bandje in een grot. Aan het einde van de grot verzoekt de gids ons om even stil te staan en alle hoofdlampjes uit te doen. In deze grot zitten geen vleermuizen, krokodillen en dergelijke dus dat valt mee maar met de intense stilte voelt het toch een beetje spannend om in deze grot te zijn.
Op de terugweg ervaar ik de aanwezigheid van een hysterische Aziaat aan mijn zijde. Aangezien we in een rijtje het touw volgen heb ik Suus links van me en rechts een Aziatische vrouw die de paniek in haar ogen heeft staan. Niet echt chill want ze klampt zich ofwel aan mijn hand ofwel aan mijn band vast.
Ik ben echt behulpzaam ingesteld maar in deze situatie ben ik even voor “ieder voor zich” dus ik weet haar van me af te schudden en de tocht naar buiten wat meer ontspannen te voltooien.
Na de watercave krijgen we een goed verzorgde lunch en gaan we door naar een volgende grottempel. Mooi om te zien maar we blijven niet lang want het is tijd om te gaan kayakken!
Suus en ik zijn niet uit elkaar te krijgen en springen samen in een van de kayaks. We kayakken hetzelfde stuk als we met de tube gisteren hebben afgelegd en aangezien het met een kayak vijf keer zo snel gaat is het een makkelijke opdracht. Leuk om even sportief bezig te zijn en te merken dat ook hierin Suus en ik een goed team vormen!
Na het kayakken zijn we wel wat moe maar de dag heeft nog een knallende afsluiter, namelijk de ‘Blue Lagoon’. Dat klinkt veelbelovend maar helaas wordt de belofte niet ingelost. We komen aan op een plek waar het echt heel erg druk is en vooral de Chinezen lijken deze plek goed te kunnen vinden en waarderen. De zogenaamde ‘Blue Lagoon’ is een groenig watertje met een hoge boom waar je vanaf kunt springen, geïmproviseerde schommels gemaakt van banden en een soort liaan waar je slingerend het water mee in kunt springen.
Vanwege de drukte, het hysterische gegil en niet lekker uitziende water zoeken wij een plekje in het gras om een uurtje te liggen. En daarmee zit de dagtour erop. Ondanks dat niet alles was wat we ervan hadden verwacht hebben we het leuk gehad, hebben we veel meegemaakt én ook mooie dingen gezien!
We brengen onze avond door in de Friends Bar, mede om plannen te maken voor de rest van Laos. De weersvoorspellingen vallen namelijk tegen, hitte en regen, waardoor we het een en ander besluiten om te gooien. Voordeel is dat Suus, Kiek, Maike, Martha en ik nog even met elkaar door blijven reizen dus we boeken meteen de benodigde bustickets.
De dag erop worden Suus en ik samen om 5:40 opgehaald. Achterlijk vroeg, ik weet het maar het is voor een gaaf avontuur. We gaan namelijk een luchballonvaart doen!
Een aantal dingen die ik doe of op de planning staan deze reis zijn lang gekoesterde dromen of wensen. Een luchballonvaart was dit niet, het was meer iets wat ik ooit nog eens wilde doen. En waarom niet in Laos, als ik er dan toch ben?
Dus een kleine spontane actie en daardoor ook wel echt heel erg spannend! We worden in een pick-up naar een veld gebracht waar de luchtballon al klaar ligt. Nadat de ballon met het mandje rechtop staat mogen we instappen. Met 6 Chinezen naast ons is het mandje vol en is het tijd om te gaan!
We stijgen vrij snel op en zien het zonnetje al doorbreken. Het is wat mistig maar dat maakt het uitzicht niet minder mooi.
De bergen in Laos blijven me verwonderen en de “oh’s” en “ah’s” gaan regelmatig over mijn lippen.
Ongeveer 40 minuten lang hangen we in de lucht. We varen en draaien regelmatig waardoor we echt constant mooi en nieuw uitzicht hebben. Het is magisch en een bijzondere manier om Laos van deze hoogte te zien. Ik kan het ergens niet geloven, zo mooi is het!
Er is me wel eens verteld dat je de lucht in gaat, snel weer daalt en dat het daardoor het geld niet waard is. Daar ben ik het niet mee eens. Na een poosje in de lucht te hebben gevaren zetten we de landing in en dat is prima. We hebben de ervaring meegemaakt en het is prima om weer naar de grond te gaan. De landing voelt heel apart. Het is echt varen maar dan in de lucht en dan ook nog eens dalend. Niet uit te leggen!
Eenmaal aan de grond maakt m’n hart een sprongetje, wat was dit kicke! De volgende keer dat ik waar dan ook een luchtballon zie denk ik niet meer “wauw, dat wil ik ooit nog eens meemaken”. Nee, ik denk dan “wauw, wat was dat kicke in Laos!”. Hoe leuk is dat?
Het is goed 🙂
Liefs,
Nienke