Lieve allemaal,
Mongolië ligt bijna achter ons als we van de ger-tenten naar de hoofdstad Ulan Bataar (UB) gaan. Daar bezoeken we nog een markt met de hele bups Nederlanders waarmee we ons inmiddels verplaatsen. UB is een grote, vieze stad met veel verkeer. Er wordt ontzettend veel gebouwd, ook waar dit eigenlijk niet mag. Een van onze reisgenootjes weet te vertellen dat Mongolië 3 miljoen inwoners heeft, waarvan er 2 miljoen in UB woont. Niet te geloven!
Op de grote lokale markt is echt alles te vinden, van schoenen tot aan fruit en van meubels tot aan stookkachels voor in de ger. We struinen wat rond en eten met elkaar. Daarna maken ma en ik gebruik van de Wi-Fi in het guesthouse om wat dingen te boeken voor China en met het thuisfront contact te hebben, fijn.
De dag erna stappen we voor de laatste keer op de Transmongolië Express, van UB naar Peking. Jeffrey en Maurice, de Gooische boys, zijn weer onze coupégenoten dus hilariteit alom. We vergapen ons aan de luxe van de trein en de ruimte in de coupé. We installeren ons, verkennen de restauratiewagon en zien het helemaal zitten, in totaal een kleine 30 uur te gaan. Piece of cake voor ons.
’s Avonds is het weer tijd voor een grenscontrole, van Mongolië naar China. Dat houdt in dat we een poos stil staan aan de kant van Mongolië. Paspoorten worden ingenomen en gecheckt, we moeten formuliertjes invullen en we krijgen alles weer terug. Hetzelfde verhaal aan de kant van China. We moeten een beetje lachen om de show die de Chinese douane ervan lijkt te maken met streng kijken en zonnebrillen ophouden in de trein.
Enfin, we hebben nog een lange stop te gaan want de onderstellen van de trein worden gewisseld. Met een flinke portie sarcasme verbazen we ons hardop over de inefficiëntie dat dit hele gebeuren lijkt te hebben. De sporen in China schijnen anders te zijn dan in Rusland en Mongolië, vandaar de wissel, maar we vragen ons toch af waarom we niet “gewoon” van trein wisselen.
Nu worden we namelijk een loods ingereden, alle wagons worden los gekoppeld en stuk voor stuk op een soort takelbrug gezet. De wagon wordt omhoog getakeld, onderstellen verwisselend, en dan gaan de wagons weer naar beneden. Oh ja, en wij zitten er al die tijd gewoon in. Alles bij elkaar zijn we 3 uur verder en is het midden in de nacht. De trein hobbelt een stuk rustiger dan de vorige treinen dus we doen zowaar een oog dicht.
In China is de industrie ruim aanwezig en dat is te zien aan het uitzicht. Dikke rookpijpen doemen op uit de mist.
Het landschap wordt in de loop van de ochtend toch wel indrukwekkend met hoge rotsen en groene begroeiing dus met de camera’s en telefoons zitten we aan het raam geplakt.
Begin van de middag komen we in Peking aan. Ma en ik omhelzen elkaar op het platform want de Transmongolië Express zit er officieel op! Het is tijd voor deel 2 van onze reis: het immens grote land dat China heet!
We nemen afscheid van een aantal reisgenootjes en ma en ik nemen samen de tijd om te eten en ons te oriënteren op het station. Leuk om te merken dat we in dit soort situaties erg op elkaar lijken. Het is een overweldigend station met veel herrie, veel Chinezen en veel Chinese tekens. Met geduld nemen we alles in ons op en verkennen we de boel.
We hebben tickets via internet gekocht voor volgende treinreizen in China maar die moeten officieel verzilverd worden. Het lukt ons uiteindelijk om het juiste loket te vinden en we halen de tickets op, vervolgens komen we eruit hoe de metro werkt en voor we het weten zitten we op de juiste lijn op weg naar ons hostel.
Het is hier warm! Dus na wat zoeken, verwonderen, zweten, verkeerd lopen en verbazen komen we aan bij ons hostel, yes! Een echt backpackers hostel waar we met 2 andere meiden op een kamer slapen. Even opfrissen en dan de stad in want we hebben niet veel tijd in Peking. We lopen wat rond en komen door een grote winkelstraat. We spotten de H&M en shoppen wat. Heel even voelen we ons geen zwetende, backpackende holbewoners, maar gewoon even vrouw!
We lopen door naar het plein van de Hemelse Vrede. Vooral mama is onder de indruk want hoe vaak zie je dit op tv of in het nieuws? En nu staan we er ineens zelf!
Terug in onze buurt verkennen we hier de boel. Ik scoor een nieuwe zonnebril. Op de een of andere manier verslind ik die altijd op reis door ze kwijt te raken of te slopen. Ondertussen zit ik op exemplaar nummer 3 in 2 weken tijd, top dit.
Ons hostel staat in een hele leuke buurt. De hutongs, kleine Chinese straatjes waar vooral de locals in eettentjes te vinden zijn, zijn goed vertegenwoordigd. Ik bezoek in grote steden altijd graag de Chinatown die bijna overal te vinden is, en dit is (uitetaard) letterlijk één grote Chinatown. Ik vind het fantastisch! De smog valt mee en de mensen zijn over het algemeen vrij vriendelijk dus Peking verrast ons heel positief. Mama voelt zich wel een grote witte vrouw tussen al die kleine Chineesjes. We eten in een echt Chinees restaurant en houden het dan voor gezien.
We staan de ochtend erna namelijk heel vroeg op voor een tour naar de Chinese muur. De Gooische boys vergezellen ons gezellig. Na een valse start met een flinke wandeling en een metroritje met de gids om de jongens op te halen die verdwaald zijn, hebben we onze warming-up al gehad. Na bijna 2 uur in de bus te hebben gezeten komen we aan bij Mutianyu waar we een deel van de Chinese muur bezoeken. Onze tourguide Chen heeft de boel goed op orde en als echte Chinezen lopen we een stuk achter hem aan inclusief vlaggetje en luidspreker waar hij van alles doorheen schreewt. Na de ticketcontrole mogen we gelukkig onze eigen weg gaan.
We moeten eerst een flink stuk omhoog lopen om aan te komen bij de kabelbaan die ons nog hoger zal brengen. Nu al kicke want wat een uitzicht!
Boven aangekomen moeten we een paar trappen op en dan staat bij we bij de uitkijktoren waar ons avontuur op de muur begint.
Met z’n vieren genieten we van het feit dat we echt op de Chinese muur staan, de Chinese muur! Het is onwerkelijk en indrukwekkend om de muur voor en achter ons te zien liggen. Hier doen we het voor.
We hebben een aantal uur de tijd om een stuk te hiken over de muur. We lopen een stuk met elkaar op en dan nemen de Gooische boys een sprint vooruit om verder omhoog te klimmen. Ma en ik wandelen onze eigen weg en nemen de tijd om ondertussen letterlijk stil te staan bij dit avontuur.
Het besef dat mama een aantal jaar geleden niet op of om kon door lichamelijke problemen en dat ze nu naast me letterlijk klimt om de muur te bewandelen, maakt dat dit moment nog intenser en specialer is. Wat ben ik trots en zij zelf gelukkig ook. Dit pakt niemand ons meer af! Net als de glimlach die standaard tevoorschijn komt bij het denken aan dit moment.
We hebben samen op de muur ons ‘filosofisch uurtje’ die we zo en dan hebben en zo wachten we op de jongens om samen weer de kabelbaan naar beneden te nemen. Dit is een mijlpaal.
Van de ger naar de muur in minder dan een week tijd. We maken ontzettend veel mee in weinig tijd. We genieten, maken herinneringen en beleven. We kunnen niet wachten om China verder te verkennen!
Liefs