Lieve allemaal,
Het is alweer even geleden sinds ik heb geblogt. Ik mis het… Delen van mijn woorden en hopelijk iemand inspireren met een mooie zin, een herkenbaar verhaal of een nieuw avontuur.
Het heeft even stil gelegen omdat ik niet anders kan dan me open en kwetsbaar op te stellen in de verhalen die ik deel. Maar toen ineens werd ik verliefd en dat voelde wel héél kwetsbaar! Ik ben nog steeds verliefd en het is goed, heel goed. Dus durf ik het weer aan om mijn reis die net is begonnen, met alles wat ik beleef en ervaar, te delen.
Mijn moeder wilde haar hart gaan volgen, na een hele lange tijd vooral voor anderen te hebben gezorgd. “Ik wil reizen” zei ze, “En wil jij dan met me mee?” Mijn vader zoekt het liever dicht bij huis dus die kreeg ze niet mee. Hier hoefde ik niet over na te denken en ik zei meteen ja. Nu, zo’n 2 jaar na deze beslissing zijn we op pad!
Op het moment van schrijven liggen we in een hostel in Moskou. Niet per se een bestemming die op de bucketlist staat maar wel het beginpunt van een reis die ik graag wil afvinken: de Transmongolië Express. Vanaf Moskou treinen we met een tussenstop in Irkutsk, Rusland, en Ulan Bator, Mongolië, naar Peking in China. Over twee weken zijn we op de eindbestemming en we plakken er heerlijk nog twee weken backpacken door China achteraan om te eindigen in Hong Kong.
Op dit moment geniet ik na van onze eerste reisdag samen. Samen, want in mijn uppie reizen heb ik wel even genoeg gedaan. Ik geniet van de aanwezigheid van een reisgenoot en niet de minste want ik besef heel goed dat het niet vanzelfsprekend is dat wij als moeder en dochter deze reis samen kunnen en mogen maken. Dat hadden we vijf jaar geleden door allerlei omstandigheden niet durven dromen.
De eerste hostelervaring van mama heb ik met haar mogen delen, ik ben in m’n hum want zij is het ook.
Ik heb er weer zin in, liefs!