Soms overvalt het me ineens allemaal. Je wordt geboren, leeft je leven en je gaat weer dood. Dat beangstigt soms, maar is het wel zo zwart-wit en is het dan wel zo eng?
Een vriendin las de volgende tekst voor. “Eenzaamheid is de afwezigheid van een ander, alleen voelen is de aanwezigheid van jezelf.” Als je ervan uit gaat dat je altijd in de aanwezigheid van jezelf bent, wat ook best gezellig klinkt, betekent dit dus dat je altijd alleen bent. Als dit altijd zo is, zou het prettiger voor jezelf zijn dit te accepteren. Daarnaast is de aanwezigheid van jezelf zijn een onderdeel van zelfbewustzijn, dat is wat mij betreft een positief iets.
Oké, dus geboren worden in onschuld, vervolgens leven in aanwezigheid van jezelf, maar dan komt het einde. Of is dit pas het begin?
“You don’t have a soul. You are a soul. You have a body.” zei C.S. Lewis. Maar waar gaat die ‘soul’ dan naartoe als je dood gaat en hoe belangrijk is het om dit te weten? Vragen die ik snel neig te stellen, terwijl ik weet dat er niemand is die mij er een pasklaar antwoord op kan geven met een mooi onderbouwd rapport.
Het enige feit is dat we worden geboren, ons leven leven en daarna doodgaan. Verleden, heden, toekomst. Hier en nu, dat is waar het gebeurt, in de aanwezigheid van jezelf.