Hoi allemaal,
Na mijn eerste week Sri Lanka was het tijd voor een van de hoogtepunten, de treinreis van Kandy naar Ella. Dit wordt als een van de mooiste treinreizen ter wereld bestempeld dus met hoge verwachtingen stappen we de trein in. Het is een reis van zeven uur en aangezien we derde klas zitten is het een lange reis op niet al te comfortabele bankjes. Maar jeetje, wat worden de hoge verwachtingen ingelost! Ella ligt nog hoger in de bergen dus de route gaat door de bergen heen langs steile afgronden, rijstvelden en theeplantages. Groen, groen en nog eens groen.
Met open mond staar ik uit het raam en ben ik weer verbaasd over de schoonheid die deze wereld herbergt.
Aangekomen in Ella word ik blij van het aangezicht. Het is een klein bergdorpje, ietwat toeristisch maar in mijn ogen wel gezellig. We vinden ons guesthouse, Tree Cool Resort en checken in. Een lieve gepensioneerde man beheert het guesthouse, we twijfelen licht over zijn geaardheid maar aangezien dat er uiteraard niet toe doet sluiten we hem in ons hart. We ontmoeten daar twee Canadese meiden, Sydney en Nicole, waar het meteen mee klikt. Ze zijn qua doen en laten in veel dingen de Canadese versie van ons. We gaan een hapje eten en dan blijkt duidelijk dat Ella ingesteld is op het toerisme. We zoeken een betaalbaar en gezellig restaurantje en gaan ons te buiten aan het lokale eten, biertjes en cheesecake. Heerlijke energie met de meiden en we spreken dan ook af om morgen met zijn vieren op stap te gaan.
We huren die volgende dag twee tuktuks en beginnen met een stuk rijden door het prachtige Ella.
Wat ik merk als we rondrijden is dat ik ineen constante staat van verwondering ben. Ella kruipt onder m’n huid alsof ze me wil laten onthouden wat schoonheid is.
Tussen al het moois door is er ook tijd voor gekkigheid en mooie foto’s.
We komen aan bij een theefabriek en we krijgen een rondleiding door een ietwat overenthousiaste gids. Ik ben verbaasd dat eigenlijk alle thee dezelfde basis heeft en dat alle smaken later worden toegevoegd. Zelfs groene thee komt van dezelfde theeplant, alleen door een andere soort van bewerking wordt het een andere soort thee. Als ware theedrinker vind ik het interessant om de achtergrond te horen achter de mokken slootwater die ik iedere dag tot me neem.
Na de theefabriek rijden we weer een stuk verder. Onze chauffeurs leiden ons een stuk door de jungle om vervolgens aan te komen bij een metershoge brug waar een treinspoor overheen gaat.
Het is ontzettend warm maar dat neemt mijn enthousiasme over deze plek niet weg.
Onze volgende stop is een waterval waar we dachten te kunnen zwemmen. Helaas zijn er zoveel toeristen dat we dit voorbij laten gaan en in plaats daarvan op een mooi plekje een lunch nuttigen.
We doen nog een tempel aan en dan is het tijd om terug te gaan naar het guesthouse.
De rest van de middag doen we allemaal lekker even ons eigen ding en ’s avonds eten we weer bij het restaurantje van de avond ervoor. Met live-muziek, lekker eten en leuke mensen vermaken we ons prima!
Het is hier ’s nachts een stuk kouder dan in andere delen van Sri Lanka. Aangenaam om te ervaren na een flink aantal zweterige nachten de afgelopen tijd. Aangezien we vroeg opstaan en de zon nog niet zijn intrede heeft gedaan zitten we met vier slaperige, bibberende lijfjes in twee tuktuks. Op naar de Little Adam’s Peak die we gaan beklimmen om getuige te zijn van de zonsopgang.
Het is weer even een klim die vanwege de lagere temperatuur dan we tegenwoordig gewend zijn goed te doen is.
Eenmaal bovenop zijn we zo enthousiast over het uitzicht dat we met zijn vieren een hoog energielevel hebben. Dit resulteert in het maken van (bijzondere) foto’s, knuffels uitdelen en lekker gek doen.
Met ondertussen een gelukskriebel in m’n buik als ik besef en zie waar ik sta.
Na deze mooie ochtend is het tijd om in te pakken en gaan we als twee duo’s binnen een mooie vriendschap die is ontstaan weer onze eigen weg. Het wordt tijd voor onze komende twee weken ‘strandhoppen’.
Suus en ik pakken een bus naar Mirissa die, zo blijkt achteraf, alles behalve comfortabel zal zijn. We zitten als twee honden in de bagagebak naast de chauffeur onder het mom van “dan kunnen ze lekker zitten”. Lief bedoeld. We zitten schuin en met onze zijkant richting het raam dat na vijf uur resulteert in een zere rug en erg misselijk! De chauffeur rijdt als een maniak en dat helpt niet mee. Na vijf uur komen we met gezichten als oorwurmen aan in Mirissa. Het aangezicht van de zee doet ons weer wat ontdooien en na een uurtje op het stand, een douche en een klein dutje zijn we weer onszelf.
In Mirissa zijn alle restaurantjes op het strand te vinden dus na een korte wandeling ploffen we neer voor een goede maaltijd. Het reizen laat veel stromen bij ons allebei waardoor we regelmatig mooie gesprekken voeren waarin we de zin van het leven en zijn ‘waarom’ proberen te achterhalen, persoonlijke processen bespreken of ons rot lachen om elkaars sarcasme die ook dan af en toe de kop opsteekt. Een mooie avond.
De volgende dag genieten we van het strand van Mirissa en werken we aan ons jaloersmakende (al zeg ik het zelf) bruine kleurtje. We ontmoeten twee Nederlandse jongens die een eigen tuktuk hebben gehuurd. Ze geven ons de volgende dag een lift naar Unawatuna. Vier mensen en vier grote backpacks in een tuktuk, het is een beleving!
Unawatuna is onze volgende strandbestemming. Op de gok zoeken we een hostel en met succes checken we in bij Daffodil Hostel. Het is te heet om in de zon te zitten, maar aan het strand onder een parasol is het goed vertoeven. Dus dat doen we de komende twee dagen dan maar, wat een zwaar leven.
Uiteraard willen we ook nog wat cultuur snuiven dus de dag erna doen we een dagtrip Galle. Dit stadje is ooit in handen van Nederland geweest en dat is nog duidelijk terug te zien bij het grote Fort van Galle.
Op het gemak lopen we rond binnen het fort, een klein dorpje op zich. De Nederlandse invloeden zijn te zien in de vorm van Nederlandse straatnamen en de kerken die er te vinden zijn.
Tegen de middag wordt het te warm om rond te lopen dus we installeren ons eenmaal terug weer onder ons parasolletje op het strand. In Unawatuna beslis ik ook om een klein deel van mijn reis om te gooien en te verrijken. Ik heb me namelijk opgegeven voor een Yoga Teacher Training op Bali, Indonesië. Als het mee zit kom ik dus met een certificaat thuis waarmee ik mezelf yogalerares mag noemen! Daarnaast kan het me persoonlijk ook veel brengen waardoor het een mooie toevoeging op mijn reis is.
Op naar het volgende strand. Ruim een week geleden rijden we met de lokale bus van Unawatuna naar Weligama waar we onze kamer betrekken in Raja’s Guesthome. Een goede zet want Raja is een beste man! Weligama is de plek waar we willen leren surfen en de zoon van Raja besluit deze taak op zich te nemen. Ik heb hem succes gewenst!
Raja blijkt een goede kok te zijn en dus na een heerlijke maaltijd zoeken we ons bedje op tijd op. Om 7:00 ’s ochtends (!) De volgende dag staan we klaar in ons, deels geleende, surfoutfit om de golven te gaan trotseren.
Thilina, zoonlief, leert ons de basisprincipes op het strand met behulp van het board en dan is het tijd om echt de zee in te gaan. Een beetje nerveus ben ik wel, want ik heb geen idee hoe ik dit ga ervaren. Weligama is de perfecte plek voor beginners om hun eerste surfervaring op te doen vanwege de milde golven. Om een voorsprong te krijgen op de golf krijg ik in het begin van Thilina steeds een zetje, peddelen komt later. Na een paar keer proberen krijg ik de balans te pakken en sta ik voor het eerst in mijn leven op een surfplank en laat ik me voortbewegen door een golf! Een kick, echt waar!
Wat achtergrondinformatie. Ik ben niet zo’n held in zee omdat ik niet heel goed kan zwemmen, ik bang ben de golven niet aan te kunnen en ik als de dood voor vissen ben. Maar op de surfplank voel ik me voor het eerst in mijn leven stoer in zee en heb ik het idee dat ik de golven juist ten positieve kan gebruiken. Er komen hele scholen vissen naar de kust die je al kunt zien aankomen in de golven. Ik leg uit aan Thilina dat ik dat best spannend vind maar ik laat me geruststellen dat ze echt niets doen. Dus ook deze angst trotseer ik en ik focus me op mijn surfplank. Deze ervaring kan niemand me meer afpakken!
Na het surfen wacht ons een leuke verrassing want de Canadese meiden die ik eerder noemde hebben hun plan omgegooid en komen naar ons in Weligama. De rest van de dag genieten we van het strand en de zon en ’s avonds staat er weer heerlijk eten van Raja op het menu. Het leuke is dat we niet kunnen kiezen maar dat hij zelf iedere dag op basis van verse groenten van de dag zijn gasten een hele maaltijd voorschotelt.
De andere meiden gaan vroeg naar bed vanwege hun lange reis en wij gaan na bijna twee maanden eindelijk een keer uit met een paar andere mensen van het guesthouse. De Tiki Bar it is! Wat een feestje en wat hebben we heerlijk gedanst. Nadeel is wel dat ik de volgende niets waard ben en heel de dag alleen maar kan slapen, eten en chillen. Ondertussen zijn we in het guesthouse met een leuke club mensen die allemaal een paar dagen blijven. Als een soort familie genieten we met elkaar van het lekkere eten dat Raja ons weer bezorgt en dan is het vroeg naar bed om de volgende ochtend fris weer op te staan.
Want ik wil het surfen wel blijven oefenen.
Met redelijk succes lukt het me weer om golf na golf te pakken en zelfs kleine bochtjes te maken. Dankzij de goede hulp van Thilina! Zonder zetje en zelf peddelen krijg ik nog niet helemaal onder de knie. Gevolg is dat ik de golf mis en licht gefrustreerd achterblijf in het water. Het surfen vraagt veel van je doorzettingsvermogen en balans. Dat zit allebei wel goed maar de perfectionist in me wordt uitgedaagd. Maar prima, we oefenen vrolijk verder.
Na de vroege surfsessie en het ontbijt gaan we samen met Sydney en Nicole naar een resort waar we goede verhalen over hebben gehoord. Na een bustochtje en even zoeken vinden we Camp Poe, een oase van rust met een fijne vibe. Mooie mensen, muziek, een zwembad en schaduw voor de liefhebber.
We laten deze middag het zachte water onze huid verwennen na al het harde zoute zeewater, we relaxen, lezen en laten de zon haar werk doen. Aan vitamine D geen tekort!
’s Avonds smullen we weer met de, ondertussen groter geworden, groep van Raja’s eten en gaan we met de hele bups op stap.
Een gezellige avond is het gevolg met nóg meer leuke mensen, irritante locals die je gewoon moet negeren, drankjes, heerlijke muziek, op blote voetjes dansen onder de sterrenhemel en lol, heel veel lol.
Na lekker te hebben uitgeslapen chillen we verder op het strand en doe ik nog een poging tot surfen. Ik merk dat ik het leuk vind maar dat de frustratie om het goed te willen doen en de vermoeidheid me opbreekt. Dus ik laat het even voor wat het is.
Ondertussen wordt de groep wat kleiner, dus we nuttigen een rustig diner en ik houd het op tijd voor gezien. Niet zonder reden want onze laatste ochtend in Weligama gaan Suus en ik samen met een gehuurd bord het water in om het nu zelf te proberen. Ik heb het zwaar. Ik vind de golven heftig en na een paar keer flink ondersteboven te zijn beland in het water met als gevolg een kop vol zout water komt er wat frustratie aan te pas. Ik concludeer dat ik het een hoop gedoe vind om een golf te kunnen pakken. Daarnaast kan ik gewoonweg nog wel wat lesjes gebruiken. De kick van het ‘zweven’ op een golf is wel echt geweldig dus ik besluit dat deze reis nog niet los te laten. Als ik nog éénn golf heb gepakt probeer ik positief te eindigen en taai ik voor nu af.
Weligama was een heerlijke plek en we hebben in een paar dagen tijd veel beleefd maar het is weer tijd om de volgende kustplaats te gaan ontdekken, Hikkaduwa.
We starten bij Hikka Train Hostel, een simpel maar prima guesthouse, en aangezien Sydney en Nicole de dag ervoor al zijn aangekomen zoeken we hen op in hun hostel. We blijven twee nachtjes in ons guesthouse en verhuizen dan naar dit hostel, Hansa Surf Hostel. Reden hiervoor is dat het dichter bij het toeristische centrum is en een bijkomend voordeel is dat het pal aan het strand ligt.
We blijven in totaal vier nachten in Hikkaduwa en de dagen staan in het teken van zonnen, nieuwe mensen, zwemmen, drinken, eten, kaarten, en lezen. Meer dan dat doen we vrijwel niet. Oh ja, shoppen en slapen doen we ook!
Hikkaduwa zit op een bepaalde manier in m’n hart omdat ik hier echt lekker tot rust ben gekomen. We hebben een paar mooie zonsondergangen mogen zien, heel bijzonder blijft dat. Het korte moment na de zonsondergang, als het net nog niet helemaal donker is, is mijn lievelingsmoment op een dag. Zeker in zomermaanden. Met een door de zon gekuste huid de koelere avondlucht voelen, een mooie hemel met allerlei kleuren aanschouwen en dan gewoon even zijn.
Op de laatste dag in Hikkaduwa bezoeken we voordat we weg gaan nog een Turtle Farm en het Tsunami Museum. De schildpaddenopvang is in het leven geroepen om de schildpadden te beschermen of op te vangen als ze gewond zijn ten gevolge van de visserij. Ze halen eieren van het strand om te voorkomen dat ze doorverkocht worden, laten de eieren uitkomen en zetten ze dan weer uit.
Het Tsunami Museum maakt indruk omdat je toch weer even met je neus op de feiten wordt gedrukt.
Het natuurgeweld heeft in 2004 echt heel veel schade aangericht en levens gekost. Ondertussen is er vrijwel niets meer van te zien maar in de mensen zit nog een hoop angst en verdriet als naweeën van deze gebeurtenis. Het doet me wel afvragen of de wereld nu van de mensen is of zijn de mensen van de wereld? Hierin blijf ik in het ongewisse.
En dan is het zover, op dit moment zit ik in Negombo. Hier zijn we gestart en hier eindigen we onze trip door Sri Lanka. Mooi om te merken dat we nu een hele andere houding hebben dan toen we net aankwamen vier weken geleden. We waren toen licht beschadigd en getraumatiseerd blij dat we vanuit India in een ander land waren. Negombo heeft ons toen laten schrikken en we waren bang dat het hele intense gedoe hier verder zou gaan. Nu zijn we een stuk relaxter en hebben we Sri Lanka, op een bepaalde manier toch de ‘light versie’ van India op het gebied van de lokale man, op een hele mooie manier mogen leren kennen.
Iemand vroeg me wat ik als hoogtepunt zou benoemen en na even nadenken antwoordde ik dat ik er niet maar één heb. Sri Lanka, je bent een land met een diversiteit die ik niet had voorzien. Dat is meteen voor mij het hoogtepunt. Je diversiteit heeft mij groene vruchtbare theeplantages en rijstvelden laten zien, bergen zover het oog reikt, strand met goud zand en blauw water, de hete zon, de brutale lokale man, de behulpzame lokale mensen die het beste met je voor hebben, de vele witte stoepa’s als eerbetoon aan het boeddhisme, de drukke en schreeuwerige busritten die keer op keer verschrikkelijk waren maar zodra je buiten staat toch de moeite waard zijn geweest, de tuktuks die je brengen waar je heen wilt, de wilde olifanten, zonsondergangen en het surfen. Je bent een eiland met een verhaal en ik ben dankbaar dat ik het heb mogen lezen.
Nu op naar het volgende hoofdstuk in mijn eigen verhaal, Noord-Thailand!
Ayubowan,