Hoi allemaal,
Na een intense ervaring in India is het tijd voor het tweede land van mijn reis.
Na 2 korte vluchtjes zetten we drie weken geleden voet op Sri Lanka! We worden voor de verandering bij aankomst niet belaagd door riksja- en taxichauffeurs en dat geeft in eerste instantie wat rust. Maar dan besef ik ironisch genoeg dat het ook z’n voordeel heeft dat iemand op je af komt in plaats van dat je met je backpack op je rug op zoek moet naar een chauffeur.
Maar goed, het lukt en we nemen een taxi met airco, geen overbodige luxe want het is hier heet! Het vliegveld ligt gek genoeg nog best een eind van de gelijknamige stad Colombo en we besluiten dan ook dichterbij te blijven in Negombo met de wetenschap dat dit aan het strand ligt.
Een gedeelte van Sri Lanka is ooit in handen geweest van Nederland en we zien onderweg naar Negombo dan ook wat overblijfselen hiervan in de vorm van kanalen die ooit door ons kaaskoppen gecreëerd zijn voor de specerijenhandel. We laten ons op de gok afzetten bij het New Negombo Beach Hostel. Gelukkig hebben ze een plekje voor ons in een dorm (slaapzaal) en de twee vrouwen die de boel hier runnen zijn lief.
De rest van de dag houden we het rustig want het is hier nóg warmer dan in India. We lopen wat rond en eten wat. Ik waag me eindelijk weer aan Aziatisch eten en dat smaakt zo heerlijk. Nu maar hopen dat m’n buik het allemaal waardeert!
Jeetje, wat geeft Sri Lanka me nu al een ander gevoel. De mannen lijken hier wel mondiger en directer maar dat maakt ook dat je weet waar je aan toe bent. Gewoon op de negeerstand lijkt te helpen dus dat doen we dan maar meestal. Het is hier schoner, minder vies en de infrastructuur is een stuk beter. Daardoor voelt alles al een stuk minder conservatief aan en dat is best fijn!
Vanwege een kapotte elektrischiteitsmast is er ’s middags en ’s avonds geen stroom dus we kruipen niet al te laat in bed. Het is heet, maar écht heet. Dus stiekem erg blij als rond half 11 de stroom aanschiet en ik de luxe van een plafondventilator erg kan waarderen!
De volgende dag gaan we richting het strand. Aan de kustlijn is het goed uit te houden met een zeebriesje.
Helaas worden we hier op een nare manier geconfronteerd met de lokale man. Meerdere mannen proberen een gesprek aan te knopen met hebberige ogen en een man blijft bij ons rond dwalen. Dus, zoals eerder genoemd, in de negeerstand maar met zo nu en dan een oplettende blik. Totdat we zien dat een lokale man een vrouwelijke medetoerist lastig valt. Hij gaat bij haar zitten terwijl ze zegt dat hij weg moet gaan. Ik kan m’n mond niet houden en roep dat hij moet maken dat hij weg komt. Na een paar seconden besluit hij op eigen houtje dat dit een uitnodiging is om naar ons toe te komen en vertelt hij ons dat hij ons sexy vindt. Dus… Hij zoekt toenadering en begint over dat hij een ‘Sri Lankan boy’ is. We laten hem niet uitpraten en na ongeveer 7 keer van ons beide kanten een verzoek tot kappen en oprotten druipt hij pas af. De kwetsbaarheid als vrouw is weer voelbaar en verontwaardigd verlaten we toch het strand. De lol is er voor nu af. Het gekke is dat ik volledig onzet ben door de jongen zelf maar eigenlijk ook doordat er een paar meter verderop een stelletje lag, toeristen, die gewoon alles aanschouwden en niets zeiden. Komen we dan echt niet meer voor elkaar op?
Enfin, we gaan lekker uit eten en houden het erna deze dag voor gezien.
Dan is het de volgende dag tijd voor onze eerste verplaatsing in Sri Lanka. We gaan met de lokale bus van Negombo naar Anuradhapura, een oude stad met veel ruïnes, stoepas en tempels. In de bus ervaren we weer een hoop gestaar maar dat zijn we ondertussen al best een beetje gewend en niemand doet ons er kwaad mee. En eerlijk is eerlijk, hier wordt gestrooid met lieve glimlachjes, vooral door de kindjes en vrouwen.
De rit duurt een uur of 5 en het leuke is dat dit peanuts is na de ritten die we hebben gehad in India!
Aangekomen in Anuradhapura gaan we naar ons guesthouse waar we geen hoge pet op van zullen hebben zo zal blijken na een nacht daar te verblijven. Maar voor nu eerst naar Mihintale met de eigenaar en zijn busje.
Mihintale is binnen het boeddhisme in Sri Lanka een belangrijke stad omdat hier de koning overtuigd werd van deze filisofie door een monnik waardoor Sri Lanka nu overwegend boeddhistisch is. Om deze reden werd er een stoepa gebouwd boven op een berg. Dat willen we van dichtbij zien en we klauteren hiervoor 1800 treden naar boven.
Onderweg wijken we soms uit voor aapjes die me duidelijk doen begrijpen waar de uitdrukking ‘brutale aap’ vandaan komt! Eenmaal boven is het uitzicht om van te smullen en zien we het groene Sri Lanka voor het eerst van hoge hoogte.
Na deze leuke middag gaan we terug naar het guesthouse en gebruiken we de avond om voor de komende dagen uit te zoeken wat we allemaal willen zien. Sri Lanka is duurder dan India, daar moeten we even aan wennen dus we willen de boel goed uitzoeken om niet voor al te grote financiële verrassingen te staan. Tijdens het driftig googlen valt de stroom weer uit, een groot probleem voor Sri Lanka. Maar op dit moment ook voor ons. De eigenaar van het guesthouse heeft ons alleen gelaten en daar zitten we dan in een leeg huis terwijl het donker wordt. We sluiten ons op in onze kamer want we zitten gevoelsmatig in the middle of nowhere. Als het echt donker is en we ons eigenlijk best heel onveilig voelen bel ik op goed geluk het nummer van het hostel en krijg ik de eigenaar aan de telefoon. Ik verzoek hem vriendelijk terug te komen en een half uur later staat hij gelukkig weer voor onze neus. Ik blijf me verbazen over de ups en downs die ik achter me dacht te hebben gelaten in India. Maar zoals altijd blijkt is reizen niet alleen maar leuk en stoer als we zijn redden we ons tot nu toe overal weer prima uit.
De volgende dag gaan we Anuradhapura in met de eigenaar van het hostel en zijn busje. We kiezen ervoor om drie plekken te bezoeken, namelijk de Isurumuniya stoepa, een soort klein huisje in de bergen.
Daarnaast hebben we een bodhi boom bezocht. Dit is een loot van de originele bodhi boom die in India staat waaronder Boeddha verlichting zou hebben bereikt.
Hierna zijn we naar de 92 meter hoge Ruwanweliseya Stoepa geweest.
Na deze leuke culturele ochtend pakken we de lokale bus naar Dambulla. Na een uurtje of twee daar aangekomen checken we in bij het Relax Guesthouse waar we heel vriendelijke worden ontvangen met welkomstthee.
Die middag gaan we lekker verder op de culturele tour. We bezoeken de vlakbij gelegen Golden Temple met ’s werelds grootste Boeddha in deze betreffende houding. Indrukwekkend!
We kunnen het niet helpen, maar op de grote Boeddha na voelt het stiekem toch alsof we bij een goedkope wokboot gaan eten!
Op deze plek kunnen we ook de Cave Temple bezoeken, waarvoor we weer een flinke klim voor de boeg hebben. Tree na tree klimmen we in 36 graden naar boven om beloond te worden met weer een mooi uitzicht, nóg mooier dan vanochtend!
Slippers uit en sjaal over de armen want dat is wat er verwacht wordt als je een tempel betreedt. We dragen hier ook bijna constant lange broeken uit respect en om te voorkomen dat we helemaal nagestaard worden. U kunt zich dus voorstellen dat de nodige zweetdruppeltjes dagelijks op ons voorhoofd verschijnen.
De Cave Temple maakt indruk op me. Het is groot, kleurrijk en echt in de rots waardoor het een knus effect geeft. Wat hebben mensenhanden toch ook mooie dingen gemaakt, moet ik toegeven.
Wat vond ik dit een heerlijke dag. Cultuur, vergezichten, mooie natuur en ons verplaatst naar een fijner guesthouse en een mooie plek. Oma zou zeggen “een dag met een gouden randje”, en dat was het. Met die gedachte val ik die avond fijn in slaap.
De dag erop gaan we op stap met Bob Marley. Ja, u leest het goed. Oké een nuancering is op z’n plaats, het gaat om de manager van het guesthouse die zich Bob Marley noemt en leeft naar de gelijkenis van de gelijknamige bekendheid. Voornamelijk op het gebied van uiterlijk en imago. Het is een klein lief manneke die een tuktuk heeft omgetoverd tot een waar rastafari voertuig. Hij heeft twee speakers ingebouwd waar echt oorverdovend geluid uit komt in de vorm van reggae. Heerlijk!
Bob is manager van het guesthouse dat is opgezet door zijn familie. Hij neemt gasten mee in zijn tuktuk op tours en laat de alternatieven zien voor de drukke en dure toeristische trekpleisters.
Die middag neemt hij ons eerst mee naar een meer waardoor we eerst een mooi stukje touren en even pootjebaden in het water. Erna nuttigen we een lunch bij een lokaal wegrestaurant langs, lees: hutje met gaas om de toko om de apen tegen te houden en oudbakken broodjes. Helemaal leuk!
Hierna rijden we naar Sigiriya, een hoogtepunt van Sri Lanka dankzij haar Lion’s Rock.
Deze berg is te beklimmen maar wij kiezen voor de Pidurangala Rock, een stuk goedkoper en tegenover de befaamde Leewenrots. Het is nog een flinke klim naar boven inclusief klauteren over rotsen. Aangezien Bob ons had gewaarschuwd de weg niet kwijt te raken raken we even in de stress want we hebben geen idee waar we heen moeten. Bedankt Bob… Gelukkig komen we een stel met een gids tegen en we varen mee op de kundigheid van de gids. Eenmaal boven kan ik me niet inhouden en de ene na de andere “wauw!” ontglipt me. Het is geweldig!
We hebben een prachtig uitzicht op de Lion’s Rock en we kunnen rondom turen in de verte. Een geluksmomentje waard!
Na de berg te hebben getrotseerd scheuren we in de rasta-tuktuk weer de weg op. Er is een National Park in de buurt en onze Bob weet te vertellen dat alle olifanten rond zonsondergang naar een plek gaan bij de grote weg om over te steken, weg van alle grote jeeps in het park.
Ik wil u even meenemen in de beeldvorming. Men neme een rastafari tuktuk, een reïncarnatie van Bob Marley en twee dikke speakers waar echt knetterharde reggae uit dendert. En dan olifanten willen spotten. De vraag rijst, is dat mogelijk? Ja, dat is mogelijk.
Na een paar keer heen en weer rijden is het raak, de muziek gaat uit en we zien een groepje olifanten pal naast de grote weg smullen van al het groen dat er groeit.
Ik merk dat ik geraakt want ben want hoe bijzonder is dit. Het is ondertussen bijna zonsondergang waardoor het nog magischer wordt. Op de een of andere manier heb ik iets met deze grote dieren en dan vooral als je ze in hun natuurlijke omgeving ziet, dit is hoe het moet zijn.
Er komen steeds meer jeeps bij met veel toeristen die de olifanten moeten en zullen fotograferen. Bob windt zich op en wij met hem. Waar hij gepaste afstand houdt halen de bestuurders van de jeeps de gekste fratsen uit om zo dicht mogelijk bij de mooie dieren te komen. Hij vertelt ons dat dit de jeeps met toeristen zijn die uit het National Park komen en geen olifanten hebben gezien. De gidsen laten de mensen meer betalen om buiten het park toch nog een glimp op te kunnen vangen van de reuzen. Dat terwijl de gidsen net als Bob dondersgoed weten dat de olifanten zich hier schuil houden. En ondertussen krijgen ze geen kans om de gewenste oversteek te maken. Ellendige mensen bestaan er toch.
Maar goed we houden ons op afstand, wachten netjes af tot alle jeeps weg zijn en dan komen de olifanten per groepje uit de bosjes om de weg over te steken.
Heel erg indrukwekkend om te zien hoe de volwassenen de kleintjes beschermen en ze tussen hen in laten oversteken. Ik kan alleen maar met open mond toekijken en genieten van dit moment.
Ondertussen is het bijna donker dus het wordt echt tijd om terug te gaan naar het hostel.
We zijn voldaan, maar stiekem moe en hongerig. En dan slaat de pech die zo nu en dan als het zwaard van Damocles boven ons hangt weer toe. De tuktuk van Bob laat het afweten en dan staan we midden in het donker stil. Arme Bob probeert koste wat kost zijn geliefde voertuig aan de praat te krijgen en met behulp van onze duwkunsten slaat hij even aan. We halen het tot een benzinestation en dan kijken we moedeloos toe hoe hij zijn tuktuk ontzettend laat verzuipen met alle hoop dat hij miraculeus weer aan de praat te krijgen is. Goed, uiteindelijk worden we na een tijdje opgehaald door de zwager van Bob met zijn tuktuk en wordt de arme kaduke tuktuk met één touw en één knoop aan de ander gehangen. Top. En zo zijn we met een slakkentempo terug gereden. De logica van de gemiddelde lokale mens hier gaat mijn pet nog af en toe te boven maar dat daargelaten stappen we alles bij elkaar drie uur later eindelijk het guesthouse binnen. De dag kreeg even een rottig staartje maar het was een dag om niet te vergeten!
Het reizen gaat verder want de volgende dag pakken we weer een lokale bus naar Kandy, na Colombo de grootste stad van Sri Lanka. Hier checken we in bij Kandy Down Town Hostel dat beheerd wordt door een ontzettend lief en schattig vrouwtje. Kandy heeft een aantal highlights die we de volgende dag meteen checken. We lopen rond het grote meer midden in de stad.
Kandy is ook trotse eigenaar van de Tooth Temple, waar de enige echte tand van Boeddha bewaard zou worden. Uiteraard is de tand zelf niet te zien want die zit volgens het verhaal in een kistje, in een kistje, in een kistje. Goed opgeborgen en eens per week wordt de tand gewassen. Het water dat rest wordt gezien als heilig. Mooi verhaal… Dus mij krijg je die tempel waar je ook nog voor moet betalen niet in want waar gaat het over. Maar, we lopen er wel langs!
Ik vind het fijn dat de stad echt stads aanvoelt. We lopen lekker door het centrum, eten wat en snuffelen in de shopjes.
Deze dag komen we er ook achter dat de trein die we willen nemen naar onze volgende bestemming volgeboekt is voor de komende dagen. We zouden kunnen gaan voo niet-gereserveerde tickets maar dat kan resulteren in een treinrit (van 7 uur) staand met de backpack op de rug. Aangezien we de tijd hebben besluiten we van een nood een deugd te maken. We boeken de treinkaartjes voor over een paar dagen en nemen de tijd om even een break te nemen van het constant rondreizen. Kandy is niet helemaal de ideale plek om lang te vertoeven maar het hostel is fijn en we hebben wat goede eettentjes gevonden. Deze dagen merk ik dat het me goed doet om even rust te hebben. Tijd om indrukken te verwerken en het geeft ruimte om stil te staan bij mijn eigen proces. Ik merk dat ik ineens veel voel, inclusief negatieve gevoelens, en dat is niet altijd fijn maar wel goed. Reizen doet iets met je en zeker als je zo’n zelfbewustzijnsfreak bent als ik.
Ik gebruik de tijd om dingen van me af te schrijven en letterlijk rust te nemen. We ontmoeten wat leuke mensen, lopen heen en weer naar de eettentjes en we bezoeken de grote witte Boeddha die je al van ver ziet.
De naam ‘Kandy’ betekent ‘berg’ en dat zegt al genoeg. Het ligt hoog en daardoor erg mooi omgeven door bergen en natuur.
Voor de laatste nacht in Kandy gunnen we onszelf een nachtje in een wat duurder hostel met een zwembad!
In dit hostel staat bij aankomst CNN aan en zien we het schokkende nieuws over Brussel. Voor mijn hersenspinsels hierover zie eventueel http://www.happyonthemove.nl/kies/. We zijn onder de indruk en merken dat het opeens een vreemd idee is dat we zo ver weg zijn.
We genieten dus extra van ons luxere hosteltje. Gewoon omdat het kan. Heerlijk, we kunnen bij het zwembad lekker zonnen en zwemmen.
Dat was mijn eerste weekje in Sri Lanka! Ondertussen heb ik natuurlijk alweer veel meer beleefd en daar ga ik in mijn volgende blog uitgebreid over vertellen.
Ik heb het goed, ervaar de mooie kanten van het reizen en ervaar ook dat reizen soms helemaal niet leuk is. Maar juist dat maakt het ook allemaal achteraf weer zo gaaf. Ik ben in beweging, on the move, en daar doe ik het voor.
Ayubowan,