Bon dia allemaal!
Onze spontane beslissing om meteen in Uyuni na onze ochtendvlucht een 3-daagse tour met een jeep te doen is even een twistpunt. Niet zozeer óf we de tour willen doen maar bij wie. De eerste de beste vrouw die ons aanspreekt klinkt veelbelovend maar dat is wat mij betreft iets te mooi om waar te zijn. Bram is goed van vertrouwen en geeft haar het voordeel van de twijfel. Dit pakt uit in goed gezelschap van een Frans stel en een Israëlisch stel, een Spaanstalige gids en een auto die er om de haverklap mee kapt. Maar ach, we merken dat alle auto’s dezelfde tour doen dus dat barrel nemen we voor lief. Living on the edge!
We starten onze tour met een stop bij een treinbegraafplaats. De trein staat er al 100 jaar en het is leuk om dit te zien in the middle of nowhere.
Met het oog op de hoogte hebben we zelf cocabladeren gescoord en af en toe kauwen we braaf om te voorkomen dat we last krijgen van het nog hoger klimmen deze dagen. Je beseft echt dat je op een dotje droge bladeren zit te kauwen dus we staan niet echt te springen maar omdat het echt lijkt te helpen houden we vol.
Na de trein scheuren we met de 4×4-wagen naar de hier bekende zoutvlaktes Salar de Uyuni. Dat betekent dat je op een gegeven moment alleen nog maar witte vlaktes om je heen ziet.
Het lijkt op sneeuw maar toch ook weer niet.
De blauwe lucht steekt prachtig af tegen de witte vlakte en dit geeft alle ruimte aan de zon om zijn straling af te geven inclusief weerkaatsing. Dat in combinatie met de hoogte geeft ons genoeg reden ons goed in te smeren.
De witte vlaktes maken dat de diepte op een foto heel anders is en dit maakt dat je geinige kiekjes kunt maken.
De gids is er duidelijk bedreven in en liggend op de grond met alle telefoons om hem heen geeft hij ons verschillende opdrachten die hij dan weer vastlegt bij uitvoering.
Ook Sofie is van de partij en krijgt een rol in onze fotoshoot.
Wat een prachtige omgeving, we kijken onze ogen uit en verbazen ons over hoe de natuur dit kan creëren!
Na dit indrukwekkende tafereel zetten we koers naar onze accommodatie voor de nacht, een zouthostel. Verder niet heel bijzonder en vooral heel basic en… koud!! Het koelt hier goed af in de nacht en daar zijn de gebouwen niet op gebouwd merken we. We kijken samen de zonsondergang met een muziekje aan en genieten van het uitzicht op de zoutvlaktes vanaf de rand aan de voet van de achterliggende bergen.
Ook de sterren laten zich van hun goede kant zien in de nacht en zonder stadslicht is zelfs de melkweg te zien. Een indrukwekkend gezicht en zoals altijd spot ik weer op het juiste moment een vallende ster. Ik heb er iets mee en blijf het magisch vinden!
In de nacht blijkt dat we iets hebben met bedden want ook dit keer verliezen we wéér 5 jaar van ons leven (gaat lekker zo). Bram hoort iets en vraagt of ik even onder het bed wil kijken. Ik verklaar hem voor gek, geef hem de zaklamp en nog geen minuut later liggen we helemaal dubbel want serieus, er ligt een hond onder ons bed! Liever dat dan een spin en het is echt een dotje dus opluchting alom maar we wijzen dit schattige snuitje toch vriendelijk de deur.
Om 5:00 gaat de wekker en is het tijd voor het aanschouwen van de altijd mooie zonsopgang. Wat een kou hier! Midden op de zoutvlaktes stoppen we na een stukje crossen om de zon de kans te geven zich aan ons te laten zien. Prachtig!
Na dit mooie stukje moeder natuur is het tijd voor een stop op een cactuseiland midden op de zoutvlaktes. Het is zo ontzettend koud dus we lopen allemaal met een hoge kraag en handen in de zakken hijgend het wat hogere eiland op (de hoogte doet nog steeds zijn werk!).
Ik heb nog nooit zulke grote cactussen gezien, zo vet! Vanaf dat moment kan een toiletbezoek die dag niet meer los staan van de opmerking “je moet goed vegen want er zit nog cac tussen.” Hilariteit alom, dat begrijp je…
De volgende stop is 3 uur rijden dus in de jeep sluiten we onze oogjes met af en toe een half oog open aangezien de auto er af en toe echt mee kapt. Rudy, onze gids, lijkt hier al bekend mee en krijgt hem gelukkig iedere keer weer aan de praat.
De momenten dat de auto het wel doet gaat het gas er goed op dus we verliezen gelukkig geen tijd. De volgende stop is bij een actieve vulkaan die je van een afstandje inderdaad ziet roken.
Tof om te zien maar vooral het grote vulkanische gesteente er omheen maakt indruk en nodigt uit tot klimmen.
Wat zien we een hoop in een paar dagen tijd want we gaan op naar een mooi lagune waar flamingo’s te zien zijn. Ik had niet verwacht dat ik die dieren zo mooi zou vinden in het echt.
En ondanks m’n vogelfobie (ik overdrijf niet) durf ik best dichtbij te komen.
De ritten tussen de stops door zijn geweldig en zeker het scheuren door de woestijn geeft ons toch een soort Dakar-vibe. Met uitzicht op een blauwe lagune is het onwerkelijk hoeveel moois er in dit gebied te vinden is.
Midden in de woestijn is de zogeheten ’tree rock’ te vinden, een steen die lijkt te balanceren op een punt.
Een echte toeristische trekpleister maar de grote rotsen en stenen er om heen zijn niet minder indrukwekkend. De gesteentes zijn geslepen door de wind en dat is heel mooi om van dichtbij te zien.
Ondertussen zit de kou best in ons lijf maar we worden nog getrakteerd op een laatste stop, namelijk een rode lagune. De kleur ontstaat door de micro-organismen in het water.
In onze accommodatie voor de nacht slapen we met onze groep, met z’n zessen, op 1 kamer. Na een gezellige en fijne maaltijd duiken we ons bed in want het koelt hier echt heel erg af. En ook hier zijn de gebouwen er niet op ingericht. Er is een houtkachel maar waarom zou je die aansteken? Het wordt ’s nachts rond -5°C en dat voel je.
Er werd ons verteld rond half 5 aan het ontbijt te zitten dus dat doen we braaf maar helaas voor niets want onze chauffeur laat op zich wachten. Achteraf heeft hij de auto gemaakt, heel fijn, maar tot op het bot verkleumd vertrekken we pas rond half 7.
De zon is ondertussen al op dus we worden meteen gebracht naar de geisers die op het programma staan.
Dit vinden we wel echt heel indrukwekkend want op bepaalde plekken komt er rook uit de grond en zie je de hitte van de bodem komen. De zwavellucht ruik je gelukkig niet als je de foto’s ziet maar die namen we graag voor lief.
Je ziet zelfs de modder borrelen omdat het zo heet is. Zoals zoveel van wat we deze dagen tegenkomen lijkt ook dit alsof het door mensenhanden is gemaakt. Maar niets is minder waar, Pacha Mama (moeder natuur) laat zich hier in mijn ogen van een van haar beste kanten zien.
Na de geisers, precies als de kou zorgt voor een verdoofd gevoel in onze handen en voeten, worden we afgeleverd bij de hotsprings. Zwemkleding aan is even bibberen maar de 38°C die volgt is echt letterlijk als een warm bad.
We komen helemaal bij, alleen blijven voor het mooi net iets te lang zitten want als we na 3 kwartier weer voet aan kant zetten worden zowel Bram als ik naar. De hoogte en de extreme temperatuurverschillen eisen even hun tol. Na rustig zitten, wat suiker eten en veel water drinken zijn we weer onszelf en opgewarmd en wel stappen we dankbaar in de jeep.
Onze laatste stop is een picknick bij een kudde lama’s waar we eerst even een stukje rond lopen en mogen genieten van het uitzicht. Dit is adembenemend en niet voor het eerst grappen we over The Truman Show omdat het lijkt alsof alles om ons heen decor is, zo mooi is het.
De lunch tussen de lama’s doet ons goed en met ons buikje gevuld stappen we in de jeep om onze weg te vervolgen terug naar Uyuni.
Bram concludeert na deze middag dat een leven met mij nooit saai zal zijn want ik kan mijn telefoon ineens niet vinden als we zo’n 20 minuten onderweg zijn. We overtuigen de tegenstribbelende chauffeur om terug te rijden en als ik daar aangekomen mijn telefoon niet zie en er een kleine paniek op komt (want alles is te vervangen behalve de foto’s) steekt een van onze reisgenootjes zijn hand door het raam inclusief mijn telefoon. Hij lag op de grond van de auto…
Aangekomen in Uyuni eten we wat met onze Franse vrienden en zoeken we de Wi-Fi weer even op die we 4 dagen niet hadden. Stiekem ook best lekker om even vrij te zijn van de smartphone en social media!
Met z’n 4en nemen we een nachtbus naar La Paz. Dit keer hebben we een luxe variant dus we slapen goed. In La Paz nemen we afscheid en Bram en ik pakken nóg 2 bussen om na bijna 24 uur bussen (alles bij elkaar) in Arequipa aan te komen. Op aanraden van 2 Nederlandse meiden kloppen we 3 dagen geleden aan bij een Bed&Breakfast in het centrum en yes, ze hebben plek! We genieten van een warme douche, schone handdoeken en een fijn bed en komen hier lekker even bij.
Tot de volgende!
Liefs, Nienke