“Wanneer ga je weer een blog schrijven?”, zei manlief van de week tegen me. Ik mompelde eerst iets van “misschien helemaal niet”, maar dat was ingegeven door een dosis vermoeidheid en bewolking. Gezonde chagrijnigheid zullen we maar zeggen.
En nu zit ik weer heerlijk te typen, ik hou er toch van. Wat een leuk document straks voor ons en onze kids en als je mee leest, ik neem je mee naar 3 weken terug.
Toen we na een paar regenachtige dagen in Zuid-Frankrijk aan de Atlantische kust besloten om de kustlijn te volgen richting Spanje. Op zaterdag 22 juni rijden we de grens over en dat is heel duidelijk zichtbaar, even wennen op de weg met ons oude bakkie. We zetten koers richting San Sebastian en parkeren op een speciale camperplaats.
We pakken de fietsen en rijden richting een heel mooi uitzichtpunt, Monte Igueldo, waar we met een kabeltreintje naar boven tuffen. Wat zijn dit toch leuke dingen om te doen met de kids, ze kijken hun ogen uit.
Het uitzichtpunt is prachtig en er is een soort pretpark bovenop gebouwd wat een beetje vreemd aanvoelt. Mozy haalt ons over om wel even de bootjes mee te pakken, wat uiteindelijk toch gaaf is zo aan de afgrond van een ravijn…
Hierna pakken we de fiets naar het oude centrum, wat is dit gezellig! Hier struinen we wat rond voordat we weer naar de camper fietsen.
Ondanks dat je kan blijven slapen op deze parking, rijden we vanwege onheilspellende reviews toch door naar een camping een stuk verder. Het weer wordt toch ineens weer slecht dus we kiezen ervoor om de volgende dag het binnenland in te gaan. Nu toch echt op naar mooier weer want we hebben zin in zon!
Waardevolle verbinding
Bram is niet lekker dus ik pak een lange reisdag en na een paar uur rijden maak ik hem wakker om te vertellen dat ik hem naar lekker weer heb gebracht. Missie geslaagd.
We hadden gemikt op een camping met Nederlandse eigenaars en dit is een schot in de roos. Het is lekker klein, een leuke vibe en leuk genoeg hebben we aanspraak met meerdere gezinnen die langer reizen. Dit voelt even heel fijn.
We blijven hier het langst tot nu toe, 5 nachten. In deze dagen settelen we en dat was precies wat we nodig hadden. Het is heerlijk weer, er is een zwembad, een leuk dorpje op fietsafstand en fijne mensen.
We eten en borrelen onverwachts 2 avonden met een gezin waar we een hele fijne klik mee hebben. De kinderen spelen leuk met elkaar en wij genieten van het contact dat zo spontaan kan ontstaan. We bezinnen met elkaar wat reizen voor ons doet en we delen verhalen. We hebben het heel fijn met ons gezin maar wat is dit even heel gezellig met elkaar.
Na 5 nachten voelt het hier klaar, iedereen vertrekt en gaat weer zijn eigen weg. Zo bijzonder dat je de een wellicht nooit meer ziet en dat je met de ander misschien nog eens afspreekt. Hoe dan ook, het doet me ook denken aan vorige reizen, het zijn op dat moment vriendschappen die ontstaan en dat is meer dan waardevol.
Dromen kunnen uitkomen
We hebben een spontaan besluit genomen. Het was of een oversteek maken door Spanje naar de Costa Brava of richting Portugal. Na dagen wikken en wegen en onze reisvrienden om advies te hebben gevraagd is het besluit ineens genomen; we gaan naar Portugal. We waren erg vooruit aan het denken, wat als dit, wat als dat. En ineens keek Bram me aan en vroeg hij : “Spanje of Portugal?” Ik antwoorde meteen met “Portugal” en toen was het besloten. We hebben nog zolang de tijd, we zien wel hoe en wanneer we weer rustig aan naar het noorden terug reizen!
Vier jaar geleden al geboekt en toen moeten annuleren vanwege covid, rijden we op vrijdag 28 juni dan toch ineens de grens over naar een biodynamische boerderij om een nachtje te verblijven, net over de grens van Portugal.
Portugal verwelkomt ons met een uitdagende rit door een bergpas en het smalste straatje ooit richting de camping. Bram doet het laatste stukje met samengeknepen billen terwijl ik voor de camper uit ren om te checken of dit nu wel echt te doen is met onze oude opa. Maar zoals we ondertussen van ‘m gewend zijn, hij laat ons niet in de steek.
Nog net voordat het met bakken uit de hemel valt en het onweer losbarst komen we aan. De eigenaar vangt ons op met een “van de week is de bliksem hier nog ingeslagen en was er brand dus ik vind het wat spannend”. Oke, top…
We komen even bij en gelukkig lijkt de bui mee te vallen. We blijven hier één nachtje, waarna ik met pijn in m’n hart afscheid neem van deze mooie en rustgevende plek. Bram hunkert naar de kust dus off we go. Na een inspirerend gesprek met de eigenaar van deze boerderij gaan we in één rechte lijn naar Costa Nova aan de kust.
Daar is het lekker weer en hebben we een ideale camping echt meteen aan de kust. Vanaf de camper lopen we over een duin heen zo het strand op. Dat doen we dan ook meteen en wat een cadeau is dit. Vanochtend zaten we nog in het slechte weer en nu liggen we op het strand. Soms is het allemaal bijna niet te geloven wat en hoevéél we meemaken op een dag. Zo bijzonder!
Vanaf deze plek bezoeken we door middel van een Bolt (een soort Uber) het stadje Aveiro waar we meteen na aankomst in een zogeheten ‘Moliceiro’ stappen voor een rondvaart.
Het is een traditionele boot die vroeger gebruikt werd voor het vervoeren van zeewier en waar nu hordes toeristen in gejaagd worden om de stad te bezichtigen. Ondanks dat het zo toeristisch is vinden wij dit zo nu en dan toch heel leuk om mee te pakken en wat genieten de kinderen weer.
We shoppen nog wat en gaan dan weer campingwaarts, naar ons ‘huisje’.
Costa Nova is een leuk klein dorpje maar wij genieten vooral van het strand waar ik yoga doe, we met de kinderen spelen en waar we profiteren van de stralen van de zon.
Verliefd op Portugal
Ook hier wordt het weer slechter dus we reizen lekker door, ideaal die camper. We lezen over het kustplaatsje Ericeira en het lijkt ons wel wat. Tijdens onze reisdag hier naartoe maken we een tussenstop in Nazaré, door meerdere mensen aangeraden. Nazaré is de plek waar je op sommige momenten de grootste golven van de wereld kunt zien die dan getrotseerd worden door professionele en vooral dappere surfers.
Als wij er zijn vallen de golven mee maar het is toch een prachtige bezienswaardigheid. Bij de vuurtoren, waar die beruchte grootse golven breken, is een expositie te zien over de surfers die het aan hebben gedurfd hier te surfen.
Mozy vindt het heel gaaf om te zien en ook wij zijn onder de indruk. Het was even een stukje lopen, maar het is meer dan de moeite waard.
We pakken een tuktuk terug naar boven en die scheurt met een rotgang naar het beginpunt, we liggen helemaal dubbel en waaien zowat uit ons hemd.
We doen meteen boodschappen en zetten koers richting Ericeira waar we op een camping staan die simpel oogt maar precies alles heeft wat we nodig hebben. Vanaf hier kunnen we de fietsen pakken naar alles wat Ericeira te bieden heeft.
We blijven hier 3 nachten en we worden verliefd op dit plaatsje. Aan de randen vol gebouwd maar nog een authentiek centrum en mooie stranden met kliffen. Het doet iets met ons.
De dagen in Ericeira vullen we met (goedkoop) uit eten, surfen, spelen en mijmeren over hoe het zou zijn om hier te wonen. Ondanks dat ik zelf na mijn enige surfervaring in Sri Lanka geen enkele ambitie meer heb om op een plank te staan is Bram helemaal enthousiast over deze sport en ik houd erg van de surfvibe dus win-win. Ericeira ademt deze vibe dus we kunnen ons hart ophalen.
We ontdekken een paar verschillende stranden en aangezien de oceaan tot nu toe naar mijn smaak te wild was vind ik het erg leuk dat we nu eindelijk een strand aan doen waar ook ik eindelijk de zoute zee in kan duiken. Omdat dit strand aan een baai ligt is de oceaan hier kalmer.
De vibe in Portugal bevalt ons tot nu toe goed en ik merk dat ik nu al weet dat ik nog eens terug zou willen naar dit land, het maakt me nieuwsgierig. Maar we hebben deze reis nog tijd genoeg om te ontdekken dus als de weersvoorspellingen minder weer voorspellen duiken wij weer de camper in om door te reizen.
Reizen doet iets
Vorig jaar ben ik met mijn mams in Lissabon geweest, geweldig was dat, en we hebben toen Sintra overgeslagen als bezienswaardigheid in de buurt van de stad. Nu we er praktisch langs rijden en we erg nieuwsgierig zijn naar deze plek pakken we het nu uiteraard mee. Het wordt op reisblogs het ‘Sprookje van Portugal’ genoemd en staat vol met paleizen en kastelen. Er is genoeg over te delen dus daar start ik het volgende blog mee.
We zitten nog in Portugal terwijl ik dit plaats. We maken veel mee, hebben tijd om nieuwe dromen te laten ontstaan en we zijn enorm dankbaar dat we deze keuze hebben gemaakt. Ik word geconfronteerd met het feit dat ik mezelf en mijn hoofd die me af en toe parten speelt gewoon keurig mee heb genomen en ook dat is oké. Soms worden er dingen over de schutting gegooid waar je iets mee moet en daarnaast geeft deze reis ruimte om te reflecteren en te verwerken. Ik pak deze ruimte volledig. Daarnaast is het geweldig dat ik een boek aan het schrijven ben en dat ik deze kans krijg, maar ook dat is een intens proces. Dus af en toe in onze bubbel om er zo nu en dan even m’n koppie uit te steken en mezelf te laten zien en anderen te zien of horen. Voelt precies goed en passend!
Voor nu heb ik weer genoeg getypt en duik ik weer in die reisbubbel.
Zo leuk dat je meeleest, dat maakt dit schrijven nog veel leuker!
Lieve groet,
Nienke, Bram, Mozy en Yvie
